Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:46 pm

Libri eshte ne gjuhen shqipe eshte kushtuar femrave muslimane nese ke deshir lexoje ose dergoja ndokuj tjeter...
Une ju percjella gjith personave ne adresen time.Dhe inshaAllah keni durim te lexoni ne te vertet eshte pak si tem e gjate mirpo duke lexuar do te kenaqeni.Ka keshilla te dobishme...

Esselamu alejkum

Titulli i librit:Per vajzat para se te pendohen dhe te humbin

MOTËR E NDERUAR!

Edhe pak do ta takosh All-llahun e Madhërishëm, e shpirti në minutat e fundit si do të jetë?
Motrat tjera, tani, janë duke të pastruar, në supe të kanë ngarkuar, në varr të kanë lëshuar dhe me dhé të kanë mbuluar, e ti, a je e gatshme për këtë ditë?
Motër e nderuar!
E mbyllën varrin me dhé, të lanë familja dhe të dashurit, e në varr të paraqitet llogaria, ku mbeti, pra, bota? Tani me ty janë Munkiri dhe Nekiri, dy melekët e All-llahut që do të të marrin në llogari. Pyetjet e tyre janë të vështira. E ti oj motër, a do të përgjigjesh, apo do të ndalet gjuha?
Motër e dashur!
Krimbi gjendet afër teje, ai i cili shqyen krahërorin, han mishin dhe eshtrat. Ku janë pra kënaqësitë dhe argëtimet?
Motër e dashur!
Erdhi koha të dalësh nga varri, lakuriq, ashtu si je lindur, duke u përgatitur para peshojës. Kurse veprat tua, do të peshojnë rëndë apo lehtë? Fletat e veprave tua do të vijnë nga e djathta apo nga e majta?
Motër muslimane!
Të shoh duke kaluar në urën e vendosur mbi Xhehennem dhe shoh njerëz duke rënë poshtë. E, ti a do të biesh poshtë, apo do të vazhdosh për në Xhennet?
Motër muslimane!
Përfundimisht, pa asnjë dyshim, do të qëndrosh para All-llahut të Madhërishëm dhe do të pyetesh për të gjitha veprat e tua, të vogla e të mëdha. A ke përgjigje për këto pyetje?

PËR ÇKA TË KRIJOI ALL-LLAHU I MADHËRISHËM?

Motër e nderuar!
All-llahu i Madhërishëm nuk të krijoi kot dhe nuk të solli në këtë botë që të jetosh pa arsye dhe pa qëllime të ndershme e të njerëzishme. All-llahu e përcaktoi rrugën dhe qëllimin. E bëri të qartë shpërblimin e vajzave të hazreti Havës, të cilat ecin në këtë rrugë për arritjen e qëllimit, dhe gjithashtu e bëri të qartë edhe ndëshkimin e atyre të cilat i shmangen kësaj rruge, këtij qëllimi. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Ai (All-llahu) thotë: “Ashtu si i harrove ti argumentet tona që ti ofruam, ashtu je i harruar sot”. (Ta Ha: 126). Kështu që, nëse dëshiron jetë të ëmbël në këtë botë dhe pozitë të mirë në botën tjetër, lexo fjalët e All-llahut të Madhërishëm ku thotë: “Unë nuk i krijova xhinnët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë”. (Edh-Dharijat: 56)
A je duke e adhuruar All-llahun e Madhërishëm?
Apo je bërë nga ato që nuk dinë tjetër veç ushqimit dhe pijes ditën, dhe ndejës deri natën vonë para lojërave dhe punëve të kota.
Do te ikin nga ti ditët, do të regjistrohen mëkatet, do të qash me vaj të atyre që kanë bërë krime dhe assesi nuk do të ndihmojë arsyetimi.
Çfarë fatkeqësie nëse të gjenë vdekja dhe ti ende nuk je kthyer në rrugën e All-llahut. Trishtim i madh është nëse ti je ftuar që të pendohesh, e nuk i je përgjigjur kësaj thirrjeje dhe me punë të shëmtuara je nisur për te Krijuesi i Gjithëfuqishëm. Dëgjoje këtë tekst, ndalu dhe logjiko me vëmendje: Një grua nëse bën mëkat ndaj All-llahut të Madhërishëm mund të arsyetohet dhe të thotë se ajo nuk është e mbrojtur nga gabimet. Por çfarë është çështja e saj nëse ajo me qëllim bën mëkat, dëshiron të përhapen veprat e saj dhe ecë me të dy këmbët kah ato?
Njëherë, disa njerëz e detyruan një grua të bukur të dalë para një robi të ndershëm që quhej Rrebij Hajthem. Me shpresë se do ta shtyejnë atë të largohet nga rruga e All-llahut të Madhërishëm, i premtuan asaj 1000 derhem shpërblim. U mashtrua kjo grua, mbisundoi në zemrën e saj çështja materiale. Djalli e urdhëroi shpirtin e saj të kryejë këtë punë të shëmtuar. U stolis me rrobat me te bukura, u parfumos me parfumet më të këndëshme dhe doli para Rrebiut qe ishte duke u kthyer nga xhamia. Ai u ndal që të dijë se ç’ishte problemi. Për një moment e kuptoi lojën e saj, kështu që dëshiroi ta këshillojë, me shpresë se do të kthehet në rrugë të drejtë, dhe i tha asaj:
"Oj robëreshë e All-llahut, si do të ndihesh sikur të të kaplojë sëmundje e rëndë në trupin tëndë dhe të ndryshojë pamjen dhe gëzimin tënd?!
Oj robëreshë e All-llahut, si do të jetë gjendja jote nëse zbret meleku i vdekjes nga Zoti i botëve dhe ta pret arterien e zemrës tënde?!
Oj robëreshë e All-llahut, si do të përgjigjesh para dy melekëve kur do të të pyesin ty për këtë vepër?!"
Gruaja filloi të qajë dhe iku me të shpejtë. Ishte ky një rast që e shtyri këtë grua të pendohet tek All-llahu i Madhërishëm, duke i premtuar Atij se do ta ndjekë rrugën e vërtetë. Ajo filloi ta adhurojë All-llahun e Madhërishëm në shtëpinë e saj, dhe sa herë që përmendej mëkati, e përfshinte vaji. Ajo nuk u largua nga kjo botë përderisa nuk u bë e njohur për adhurimin e saj të pandërprerë që e bënte për All-llahun e Madhërishëm. Netët e gjata e të ftohta i kalonte duke kërkuar mëshirë në namazin e saj dhe duke u lutur me dua dhe biseda të fshehta shpirtërore që i bënte me Krijuesin e gjithësisë. Kurse ditët e gjata të verës i kalonte me agjërim. Vdekja e zuri si një rrënjë e djegur për shkak te vajit dhe dëshpërimit mbi mëkatet e kaluara.

Motër e dashur!
A thua ti nuk je poseduese e gabimeve? Ku janë, pra, lotët e tu?

Motër e dashur!
A nuk je robëreshë e gjynaheve? Ku janë, pra, lotët ndaj mëkateve të kaluara?

VARRI ËSHTË SHTËPIA JOTE

Motër е dashur…
A do të mund ta përballosh El-Havije-në. A e din se ç’është Havije? Është zjarri me nxehtësi shumë të lartë?!
Dole nga barku i nënës vetëm!
Do të hysh në varr vetëm!
Do të qëndrosh para All-llahut të Madhërishëm vetëm.
A e ke kuptuar domethënien e adhurimit, a e ke rrënjosur në zemrën tënde?
A e ke kryer obligimin ndaj prindërve tu?
A e ke kryer obligimin ndaj burrit?
Fëmijët tu, a i ke edukuar me përmendjen e All-llahut dhe a i ke urdhëruar për namaz, apo i ke rritur në shoqëri të filmave dhe këngëve?
Deri kur do të vazhdosh me lënien e namazit, ikjen nga Kur’ani, kurse ti je e bindur se vdekja të kërkon.
Varri është shtëpia jote.
Dheu, shtroja jote.
Krimbat do t’i kesh shokët më të afërt.
Ringjallja e madhe do të jetë takimi yt.
Mos vallë pret derisa ta harrosh edhe fenë tënde?
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] shpesh e përsëriste këtë dua:
“O Ti që i rrotullon zemrat, forcoje zemrën time në fenë Tënde; O Ti që i udhëzon zemrat, udhëzoje zemrën time në të dëgjuarit Tënd”.
Pra, a beson në zemrën tënde dhe në fenë tënde?!
Atëherë si, pra, kur ti je e njohur për mëkatet e shumta, vërshon pas turpësive dhe dëshirës së zjarrtë, pas gëzimeve trupore dhe gjërave të cilat s’qëndrojnë gjatë.
Motër e nderuar!
Po i afrohemi vdekjes dhe agonive të saj.
Po shkojmë për në varr, tek vështirësitë e tij të mëdha.
Po i afrohemi ringjalljes dhe situatës së saj.
Po i afrohemi Ditës së Kijametit dhe vështirësive të saj, pastaj do të paraqitet para teje e vërteta dhe do të shohësh llogarinë që ke për ta dhënë para All-llahut të Madhërishëm. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Ti ishe në një huti (nga kjo ditë) e Ne ta hoqëm perden tënde dhe tash ti sheh shumë mprehtë”. (Kaf: 22)
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:48 pm

PËRKUJTOJE VDEKJEN

Motër e nderuar!
Ndër çështjet të cilat të ndihmojnë në realizimin e devotshmërisë, është përkujtimi i vdekjes, por ç’ti bësh kur ti po e urren vdekjen e as që dëshiron të përmendet.
A e din pse?
Sulejman Abdul Meliku i tha Hazim el-Zahidit: “O Hazim ç’kemi që po e urrejmë vdekjen?” Ai i tha: “Ngase ju e keni ndërtuar botën tuaj dhe e keni shkatërruar ahiretin, kështu që ju urreni të barteni nga ndërtimi në shkatërrim”. Tha: “Si do të shkojmë te All-llahu i Madhërishëm?” I tha: “O udhëheqës i muslimanëve, ai që punon vepra të mira është si ai që gjendet larg shtëpisë, kur vjen në mesin e familjes është i gëzuar, i lumtur, kurse punëkeqi, është si robi i cili ka gabuar dhe kur shkon te zotëriu ikën i frikësuar, i dëshpëruar”.
Si do ta përkujtosh vdekjen kur ti je e zënë me përmendjen e këngëve, filmave, artistëve, modës dhe zbukurimeve? Si ta përkujtosh vdekjen kur t’i dëshiron të jetosh 1000 vjet? Po ta llogaritësh sasinë e mëkateve tua, do të jetë sa rëra dhe dheu, por, para së gjithash, ti shpreson të hysh në xhennete dhe të jeshë në mesin e hyrive. Ti je dehur pa pirë gjë.
Dëgjo këtë tregim ku Ebu Bekri tha:
“Ka qene një njeri që i bënte llogari vetvetes. Një ditë i llogariti vitet e veta dhe pa se i kishte mbushur 60 vite. Kur i llogariti ditët erdhi në përfundim se i kishte kaluar 21 mijë e 500 ditë. I ndodhur në këtë gjendje, i humbi vetëdija, dhe në momentin kur erdhi në vete tha: Mjerë për mua që jam duke shkuar te Zoti me 21500 gabime”.
E gjithë kjo nëse llogaritet çdo ditë nga një mëkat, e ç’thua për 110 mëkate në ditë?
Mjerë për mua, ndërtova botën e shkatërrova ahiretin, dhe nuk respektova urdhrat e All-llahut. Po unë nuk dëshiroj të bartem nga ndërtesat në shkatërrim. E si të shkoj në botën e librit, në botën e llogarisë, në botën e ndëshkimit, pa punë e pa shpërblime?!
Oj motër e dashur, zgjohu nga humbja, kthehu te Zoti yt që të krijoi, përkujtoje vdekjen, ajo që ndanë shoqëritë, ajo që len fëmijët jetimë, ndërruesen, prerësen e sigurisë dhe ëndrrave.
Përkujto, oj e mashtruar, vdekjen dhe agonitë e saj, idhtësinë dhe shpejtësinë e ardhjes së saj.
Përkujto ditën e vdekjes sate, kalimin tënd nga toka në brendinë e saj. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] sahabëve të tij u thoshte: “Shtone përkujtimin e vdekjes”.
All-llahu i Madhërishem do ta shperblejë, atë që e përkujton vdekjen, me tri gjëra:
1. Shpejtësine e pendimit;
2. Bindjen e zemrës dhe
3. Aktivitetin ne ibadet.
Dhe anasjelltas, do të ndëshkohet me tri gjëra:
1. Vonesën e pendimit;
2. Shtrëngimin e zemrës dhe
3. Pasivitetin në ibadet.
Vdekjen duhet përkujtuar, sepse ajo zbutë zemrën. Një grua erdhi te Aisheja [radijall-llahu anha] dhe u ankua se e ka zemrën e shtrënguar, kurse ajo iu përgjigj: “Shtoje përmendjen e vdekjes që të zbutet zemra”. Gruaja filloi ta përmendë vdekjen dhe zemra e saj u zbut. E falënderoi Aishen [radijall-llahu anha] për udhëzimin e vërtetë. Kur vdekja përmendet me gjuhë dhe me mendje, atëherë edhe vështirësitë e kësaj jete lehtësohen. Lidhur me këtë Kabi tha: “Kush e përmend vdekjen i lehtësohen vështirësitë e kësaj bote”. Kurse Omer ibn Abdulazizi gjithnjë thoshte: “Nëse gjendesh në pasuri përmende vdekjen, edhe në varfëri përmende atë”.

Motër e dashur!
Kur Omer Abdul Kajsit iu afrua vdekja, filloi të qajë. I pyetur se pse po qanë, ai përgjigjet duke thënë se nuk po qanë nga frika e vdekjes dhe as nga mallëngjimi që po e lë këtë botë, por po qanë nga gëzimi për durimin që ka pasur gjatë ditëve të nxehta verore dhe netëve të gjata e të ftohta të dimrit!
Shiko, motër muslimane, kështu kanë qenë të devotshmit, e megjithatë e kanë fajësuar veten në shkurtimin e punëve të mira ndaj All-llahut të Madhërishëm. Kurse ti sot grumbullon atë që nuk e hanë, shpreson në atë që nuk mund ta mbërrish, ndërton atë që nuk e banon, pra a nuk merr mësim nga vdekja?
A ka ndonjë nga gratë që punon dhe përgatitet për ditën e vdekjes?
Përse të mos ketë, kur vdekja është më e rëndë se shkulja e mishit me dara dhe më e rëndë se 100 goditje me shpatë.
Shedad ibn Enesi [radijall-llahu anhu] tha: “Vdekja, për besimtarin, është frika më e tmerrshme. Ajo është më e rëndë se shkulja e mishit me dara, më e rëndë se vlimi i ujit në enë. Po qe se i vdekuri ngrihet dhe u tregon njerëzve të kësaj bote për dhembjet e vdekjes, ata s’do të dëshironin kënaqësitë e jetës dhe do ta preferonin gjumin e përhershëm”.

Motër e nderuar!
Përkujto, sikur ndodhesh në vitet e fundit të jetës tënde, të ka sulmuar sëmundja, të ka ikur çdo dëshirë dhe çdo qëllim i kësaj jete, dhe në fund t’u paraqit një befasi!
“Ti ishe në një huti nga kjo (ditë)”. (Kaf: 22)
Frikësohen sytë, pushon zëri, nuk mundesh të kuptosh se kaloi çdo gjë, erdhi tek ti meleku i vdekjes, u ngrit shpirti dhe arriti cakun.
“Ti ishe në një huti nga kjo (ditë)”.
Zgjidhen problemet më të vështira në këtë ditë.
Shpirti arriti në gropë të fytit, nuk din se kush do të jetë shërues dhe kush do ta vështirësojë gjendjen, e në momentin e udhëtimit nuk din çka do të takosh. Na ruaj Zot!
“Ti ishe në një huti nga kjo (ditë)”.
E më pastaj të ngarkuan mbi supe, të bartën për në varreza, me turp shumë të madh dhe përfundove në varr e shkëputur.
Nga gjërat të cilat të ndihmojnë për hyrje në devotshmëri është edhe përkujtimi i dhembjeve të vdekjes.

A I DIN TRYSNITË E VDEKJES

Motër e nderuar!
Si mund të jeshë e larguar nga urdhrat e All-llahut të Madhërishëm, kur ti je e njohur me trysnitë e vdekjes? Nëse ti i din dhe nuk përgatitesh për këtë ditë, do të jetë gjendje e padëshiruar për ty, e nëse nuk i din, dëgjo tani për këto vështirësi, me qëllim që të distancohesh nga të këqijat e ta praktikosh të mirën, dhe si rezultat i kësaj të pendohesh te Zoti yt deri në vdekje. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në momentin e vdekjes thoshte: “La ilahe il-lall-llah, me të vërtetë vdekja ka vështirësitë e saj, o Zot lehtësomi vështirësitë e vdekjes”. Imagjino veten tënde, oj robëreshë e All-llahut, se lufta për vdekje nuk përfundon përveç me pyetjen në varr dhe daljen para Zotit tënd. Imagjino veten tënde në momentin e vdekjes, mundimet, çudirat dhe vështirësitë e saj.
Atë ditë kur fillon shkulja e shpirtit tënd dhe dhembjet do të fillojnë nga këmbët duke e përfshirë tërë trupin, kurse shpirti pret sihariq nga All-llahu i Madhërishëm, kënaqësinë apo hidhërimin e Tij. Në ato momente do të shohësh melekun e vdekjes, kështu që zemra të lidhet me atë që të ka befasuar. Kur të dëgjosh zërin e tij, merr sihariq, oj robëreshë e All-llahut, se Ai është i kënaqur me ty, apo merr sihariq, oj armike e All-llahut, se Ai është i hidhëruar me ty, prandaj paramendo veten tënde të gëzuar apo të hidhëruar.
Isai [alejhis-selam] u tha shokëve të vet, Havarijunëve: “Lutjuni All-llahun që të m’i lehtësoje dhembjet e vdekjes. Me të vërtetë e kam përkujtuar vdekjen me frikë, gjë që më bëri të mos frikësohem nga ajo”.
Amr ibn Asi thoshte: “Do të dëshiroja që ta shihja një njeri të mençur, të urtë, të cilit i është ofruar vdekja dhe të më tregojë mbi vdekjen”. E kur iu afrua vetë atij vdekja, shokët i thanë: “O Amr, thoshe në ditët e jetës tënde se dëshiron ta takosh një njeri të mençur të cilit i është afruar vdekja që të tregojë mbi të. Ja, ti je ai i mençuri dhe i urti, e të ka zbritur edhe vdekja, na trego pra mbi të!” Ai tha: “Më duket sikur qiejt janë puqur në mes vete, e unë gjendem në mesin e tyre. Dhe më duket se shpirti është duke më dalur për vrimë të gjilpërës”.

Motër e nderuar!
Omeri [radijall-llahu anhu] i tha Ka’bit: “O Ka’b, na trego mbi vdekjen”. Ai tha: “Po, o udhëheqësi i muslimanëve. Vdekja është si dega me gjemba të shumta e futur në brendësi të njeriut, dhe çdo gjembë është e lidhur për një arterie të njeriut. Më pastaj, këtë degë e tërheq një njeri me një tërheqje të fortë, kështu që kjo degë len çfarë len dhe merr çfarë merr”.
Kurse Musait [alejhis-selam] i thanë: “Si e gjete vdekjen?” U përgjigj duke thënë: “E gjeta veten si shpendi në kafaz, nuk vdes që të shpëtojë, e as nuk mundet të fluturojë që të lirohet”.

Motër e dashur!
A nuk të thërret kjo gjendje që t’i kthehesh All-llahut të Madhërishëm?
A nuk dëshiron të zgjohesh nga gjumi i humbjes?
Deri kur do ta vonosh pendimin?
Namazin e ke lënë ose e vonon nga koha e tij, dhe mendon se ke të drejtë.
E humb kohën në vepra të këqija dhe gëzohesh.
A mos pret zhgënjimin, humbjen, vajin dhe shkatërrimin, atëherë kur ta gjesh veten në shtratin e vdekjes?! ZGJOHU!

DËSHPËRIMI DHE PENDIMI NË SHTRATIN E VDEKJES

Motër e dashur!
Afrohu me mua të mendohesh rreth ndodhive të disave, të cilët në çastin e vdekjes qanin të dëshpëruar dhe të penduar për atë që kishin kaluar.
Shabiu tha: Kur u plagos Omer ibn Hattabi [radijall-llahu anhu], i sollën kos që të pijë. I doli nga goja dhe tha: “All-llahu ekber”, dhe e diti se do të vdes. Ata që ishin aty filluan ta përmendin për punët e tij të mira, kështu që u përgjigj: “Vall-llahi, po të ishte sot gjithçka e imja prej ku lind dielli e deri ku perëndon, do ta jipja që të shpëtoj nga kjo gjendje”.
Më pastaj humbi vetëdijen, ndërsa kokën e kishte në tokë. Biri i tij, Abdullahu, ia vendosi kokën në prehërin e tij, ndërsa kur Omeri erdhi në vete e urdhëroi që kokën t’ia lëshoje në tokë.
Abdullahu i tha: “O baba, toka dhe prehëri im janë të njëjtë”. Omeri [radijall-llahu anhu] prap i tha: “Ma vendos kokën në tokë ashtu si të thashë”.
Dhe ashtu bëri djali i tij.
I fërkoi faqet e tij me dhé, e pastaj Omeri tha: “Mjerë për Omerin, mjerë për Omerin, mjerë për nënën e Omerit nëse All-llahu nuk ia falë Omerit. Nëse vdes, më dërgoni sa më shpejt në varrin tim, sepse, pasha All-llahun, ky është vendi më i mirë ku do të më dërgoni, ose pesha më e rëndë që do të ma ngarkoni”.
Kur u godit Othman bin Afani [radijall-llahu anhu], duke i rrjedhur gjaku i tij filloi të thoshte: “Nuk ka Zot tjetër përveç Teje, me të vërtetë kam qenë nga mëkatarët. O Zot çështjet e mia i mbështes tek Ti dhe të lus të më japësh durim në sprovën time”.
Ndërsa kur u godit për vdekje Selman Farisiu [radijall-llahu anhu], qau. Me këtë rast u pyet se përse qan. U përgjigj: “Për All-llahun, s’po qaj nga frika e vdekjes, as se po e lë këtë botë, por se Pejgamberi [alejhis-selam] na la testament dhe tha: “Le të jetë për ju kjo botë si gjërat e udhëtimit”. Pas vdekjes së tij u numërua pasuria që e kishte lënë. Arriti vlerën në 30 derhem, e që ishte një sasi shumë e vogël dhe thuajse e pamjaftueshme për jetesë, duke e ditur se Selman Farisiu ishte përgjegjës i qyteteve të Kisras.
Transmetohet se kur iu afrua vdekja Amr ibn Asit, i thirri rojet dhe njerëzit e tij e u tha:
“A mundeni të bëni gjë për mua tek All-llahu?”
Thanë: “Asgjë”.
U tha: “Shpërndahuni nga unë”.
Kërkoi ujë për abdes dhe gjithashtu kërkoi që ta dërgojnë në xhami, dhe e dërguan. Pasi që e drejtuan kah kibla tha: “O Zot, Ti më urdhërove e unë nuk i dëgjova urdhrat e Tua, Ti më dhe amanetin e unë e tradhëtova, mi tregove kufijtë dhe unë i tejkalova. O Zot, nuk kam arsyetim, prandaj të lutem më fal, nuk kam as fuqi që të fitoj ndaj Teje, jam mëkatar, kërkoj mëshirë pa insistim e pa kryelartësi”. Më pastaj tha: “La ilahe ila ente inni kuntu minedh-dhalimin (nuk ka Zot tjetër përpos Teje, me të vërtetë unë kam qenë nga mëkatarët)”. E përsëriti këtë derisa vdiq.
Kur i erdhi vdekja Muavi ibn ebi Sufjanit [radijall-llahu anhu] tha: “Tash më ulni”.
Pasi që e lanë, filloi ta përmendë All-llahun dhe ta madhërojë, e më pastaj tha: “A tani o Muavi, pas thyerjes dhe dobësimit po e përmend Zotin tënd!! A s’do të ishte më mirë ta përmendje në freskinë e rinisë? Kjo është kohë e shkurtër”. Filluan t’i rrjedhin lotë derisa filloi të qajë me zë. Vazhdoi, duke qarë, të thotë: “Kjo është vdekja, prej të cilës askush nuk do të shpëtojë. Ua bëj me dije se pas vdekjes është edhe më idhët e më vështirë”. Duke vazhduar më tutje tha: “O Zot, mëshiroje plakun e mëkateve me zemër të ngurtë, o Zot pakësoja vështirësitë dhe mëshiroje frymëmarrjen, merre në falje atë që nuk shpreson në askë përveç në Ty”.
Po për të njëjtën temë edhe Ebu Hurejra në prag të vdekjes qau, e i pyetur se përse qanë tha: “Më bën të qajë largësia e fitores, mangësia e devotshmërisë, dobësia e imanit dhe ardhmëria ime që do të më shpie ose në Xhennet ose në Xhehennem”.
Kur iu afrua vdekja Hudhejfe bin Jemani [radijall-llahu anhu] tha: “O Zot, të jam frikësuar, sot të lutem. O Zot, Ti e din se unë s’kam dashur të qëndroj në këtë botë për shkak të lumenjve e as për bukurinë e pemëve, por për kompensimin e ditëve që më kanë ikur pa agjëruar, netëve të gjata pa namaz, shfrytëzimin e kohës dhe pjesëmarrjen time në mesin e dijetarëve”.
Ndërsa kur në momentin e vdekjes Muhammed ibn Munkediri filloi të qajë, e pyeten se përse po qanë, e ai tha: “Nuk po qaj për vdekjen, e as që po e lë këtë botë, por po qaj për atë që më kanë ikur ditë pa agjërim gjatë kohës së verës dhe netë pa namaz gjatë kohës së dimrit”.

Motër e dashur!
Kjo është gjendja e njerëzve të mirë në shtratin e vdekjes; pra lotë, dëshpërim, keqardhje, pendim, lutje. Ishin prej atyre që punonin me dituri dhe vepra, prej atyre që nuk lakmonin këtë botë dhe frikësoheshin, flinin shumë pak dhe në netët e vonshme kërkonin mëshirë. Sidoqoftë, në momentin e vdekjes, kur largoheshin nga kjo botë, qanin. Nuk qanin nga dëshpërimi që po e lënë këtë botë, por se do të përshëndeteshin me punët e mira, namazin, agjërimin, zekatin, haxhxhin, leximin e Kur’anit, lutjet dhe istigfarin. Kjo që thamë pasqyrohet qartë në fjalet e Jezid Er-Rrakashit, kur në momentin e vdekjes tha: “Mjerë për ty o Jezid, kush do të falet për ty pas vdekjes?! Kush do të agjërojë për ty pas vdekjes?! O ju njerëz, a s’qani për shpirtrat tuaj e për jetën që ju ka mbetur?!”
Nëse nuk merr mësim nga lotët e njerëzve të ndershëm dhe nga keqardhja e tyre në shtratin e vdekjes, atëherë dëgjo mbi lotët e njerëzve tjerë dhe pendimin e tyre. Transmetohet nga Abdul Melik bin Mervani, se kur i erdhi vdekja shikoi nga vendi i tij dhe pa një njeri duke i goditur rrobat e tij për pastrim dhe tha: “Ah sikur të isha sikurse ky njeri të jetoja nga fitimet e duarve të mia e të mos e mirrja përgjegjësinë e hilafetit”.
Kur i erdhi vdekja Ebi Shuxha Fenahsiriut, nuk dëgjohej nga ai asnjë fjalë tjetër përveç: “Pasuria ime nuk më bëri fare dobi, u hoq prej meje çdo kompetencë imja”. (Kur'an, El-Hakka: 28-29)
Ndërsa kur El-Muntesirit iu afrua vdekja, filloi të trembet. I thanë: “Nuk ka gjë o Emiri i muslimanëve”. Tha: “Në këtë gjendje thoni se s’ka gjë? Iku dunjaja dhe ahireti, e ju më thoni s’ka gjë, mos u brengos?!

Motër e dashur!
Ti çdo të thuash në shtratin e vdekjes?
Qaj për shkak të pakujdesisë tënde në këtë ditë, për punën e pakët për Xhennetin e largët dhe për mos posedimin e asaj që të shpëtojë nga zjarri i fortë.
Më pas, a nuk të bëjnë këto fjalë që t’i kthehesh devotshmërisë dhe t’i kthehesh All-llahut të Madhërishëm? A nuk do të ngritesh me shpirtin tënd, me një fuqi që gjendjen dhe jetën tënde ta lidhësh me All-llahun Madhërishëm?

KJO ËSHTË GJENDJA JOTE NË VARR

Motër e dashur!
A e ke harruar se varri të thërret dhe thotë:
- O bir i Ademit, mjerë për ty kur të vish tek unë!
- A nuk e din se unë jam shtëpi e insekteve?
- A nuk e din se unë jam shtëpi e ndarjes?
- A nuk e din se unë jam shtëpi e errësirës?
- A nuk e din se unë jam shtëpi e tmerrit?
Këto janë që t’i numërova ty, e ti çdo të më numërosh mua?
Mendo oj robëreshë e All-llahut dhe përfytyro veten tënde se në këtë moment ndodhesh në varr; të hudhën në një gropë me gjerësi dhe gjatësi të vogël, të shtohet tmerri, të përfshinë një përqafim që ta shtypë hundën, prish kokën, ndanë kockat, toka jote mbushet me krime për shkak të zemrës se keqe. Dëshiron të ikësh, por s’mundesh, dëshiron të mbrohesh, e në dorë nuk asgjë. Nuk interesoheshe për këtë vend, ngase ishe e zënë me të kotat e kësaj bote. Gjithashtu, nuk ishe e kënaqur me rrizkun që ta kishte sjellur All-llahu i Madhërishëm.
Shiko tani veten tënde (Zoti të mëshiroftë), largoji, po munde, anët e kësaj grope, lehtësoje peshën që e ke përmbi, shpëto nga ky tmerr. Por, assesi nuk mundesh!
Motër, ktheju All-llahut të Madhërishëm. Frikësohu vetëm prej Atij, puno, sa je gjallë, atë që don All-llahu i Mëshirshëm, humbi shpresat nga të gjitha gjërat e kota, se shpëtimi është vetëm tek All-llahu Fuqiplotë, tek Ai i cili krijoi çdo send.

Motër e dashur!
Përkujto gjendjen në varr, atëherë kur dy melekët të parashtrojnë pyetje. Transmeton El-Berrai nga Azibi [radijall-llahu anhu] se tha: Dolëm me Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në varrosjen e një njeriu nga Ensarët dhe u afruam afër varrit ku varrosej. U ul Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i drejtuar kah Kibla, e së bashku me të edhe ne. Na dukej se mbi kokën tonë gjendej një shpend. Ai, Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], kishte një shkop në dorë me të cilin e gërvishte tokën dhe filloi ta drejtonte shikimin e tij në qiell, e pastaj e kthente në tokë dhe veproi kështu tri herë, pastaj tha: “Kërkoj mbrojtje tek All-llahu prej ndëshkimit të varrit!” Vazhdoi duke thënë: “Me të vërtetë, kur robi i All-llahut gjendet në shkëputje e sipër nga kjo botë dhe drejtohet për në botën tjetër, zbresin melekë me fytyrë të bardhë sikurse dielli. Bartin me vete tabut të Xhennetit, e gjithashtu me vete kanë parfum të Xhennetit, dhe e ulin atë në largësi të të pamurit. Pas gjithë kësaj vjen meleku i vdekjes dhe i ulet afër kokës së tij duke i thënë: ‘O ti shpirt i mirë dhe i qetë, hyn në mëshirën dhe kënaqësinë e All-llahut të Madhërishëm’. Shpirti del nga trupi i tij ashtu siç rrjedhin pikat e ujit nga vrima e gotës. Më pastaj, të gjithë melekët në qiell e marrin atë dhe ia vendosin shpirtin në tabut dhe e parfumosin. Lidhur me këtë All-llahu thotë: “Atij ia marrin shpirtin të dërguarit Tanë dhe ata nuk bëjnë kurrfarë lëshimi.” (El-En’am: 61). Nga ai shpirt del aromë më e këndshme se ç’gjendet në faqen e dheut. Ngjiten lartë me të, te grupet e melekëve tjerë dhe nuk ec ai shpirt pa pyetur melekët: ‘Çfarë shpirti i lezetshëm është ky?!’ Thonë: ‘Ky është filani i biri i filanit’, e thërrasin me emrat më të mirë, me të cilët e kanë thirrur në atë botë. Kështu vazhdon derisa të mbërrijnë në qiellin e botës. Kërkojnë t’u hapen dyert e këtij qielli dhe u hapen pa kurrfarë vështirësie. Shpërndahen në të gjithë qiejt, derisa të mbërrijnë në qiellin e shtatë. E All-llahu i Madhërishëm thotë: “Shkruane robin Tim në Ilijun”. “E ku e din ti se çka është Il-lijun? Është një libër i qëndisur qartë. Të cilin e dëshmojnë engjëjt që janë më të afërmit.” (El-Mutaffifin: 19-21) E shënojnë në librin e Il-lijuneve dhe u thuhet: “Kthejeni në tokë, pasiqë u kam premtuar atyre se prej asaj i kam krijuar, në të do t’i kthejë dhe nga ajo do t’i nxjerr edhe njëher tjetër”.Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] vazhdoi: Kthehet në tokë dhe i kthehet shpirti në trupin e tij. Ndërkohë, i vijnë dy melekë të fortë në ndëshkime dhe e pyesin: ‘Kush është Zoti yt?’ Thotë: ‘Zoti im është All-llahu’. I thonë: ‘Cila është feja jote?’ Thotë: ‘Feja ime është Islami’. I thonë: ‘Cili është njeriu që u dërgua tek ju?’ Thotë: ‘Resulull-llahu’. I thonë: ‘Cila është dituria jote?’ Thotë: ‘Kam lexuar Librin e All-llahut, kam lexuar në të dhe e kam pranuar’. I thonë: ‘Kush është Zoti yt? Cila është feja jote? Kush është Pejgamberi yt?’
All-llahu i Madhërishëm mbi këtë çështje thotë: “All-llahu forcon ata që besuan në fjalën e fortë (të mirë) në jetën e kësaj bote edhe në botën tjetër, ndersa mizorët All-llahu i bën të humbur. All-llahu punon çka të dojë.” (Ibrahim: 27)
Thotë: ‘Zoti im është All-llahu, feja ime është Islami dhe Pejgamberi im është Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]’.
Atëherë thërret një zë nga qielli duke thënë: ‘E ka thënë të vërtetën robi im, për këtë, shtrojani vendin në Xhennet, visheni nga veshjet e Xhennetit dhe hapjani një derë për atje’.Vazhdoi më tutje i Derguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “Dhe vjen tek ai aroma e Xhennetit, kënaqësia e tij dhe i zgjerohet atij varri aq sa mundet të shohë larg.
Më pastaj, i vjen atij një njeri me fytyrë të bukur, me rroba te bukura, me aromë të këndshme dhe i thotë: ‘Merr sihariq për diçka që të gëzon. All-llahu është i kënaqur me ty, të ka përgatitur xhennetet me begati, kjo është dita jote e përgatitur, për të cilën ishe i premtuar’. E ky, i habitur e pyet: ‘Po ti, Zoti të dhashtë sihariq për mirë, kush je? Fytyra jote nuk sjell tjetër përpos lajme të mira!’
Thotë: ‘Jam puna jote e mirë, për All-llahun, gjithnjë je ngutur për t’i kryer urdhrat e All-llahut të Madhërishëm, ke qëndruar larg mëkateve dhe për këtë, All-llahu të ka shpërblyer me mirësi’.
I hapet atij dera e Xhehennemit dhe Xhennetit e i thuhet: ‘Ky do të ishte vendi yt, po t’i kishe thyer urdhrat e All-llahut, por Ai të ka shpërblyer me një vend tjetër për shkak të punëve tua’.
Kur sheh se ç’ka në Xhennet thotë: ‘O Zot, shpejtoje ndodhinë e Kijametit që të mos kthehem te familja dhe pasuria ime’.
I thuhet atij: ‘Pusho, ky është vendi yt’.
Pastaj Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] vazhdoi: “Kurse robit pabesimtar, kur të shkëputet nga kjo botë e niset për në botën tjetër, i vijnë melekë me fytyra të vrenjtura, të fortë në ndëshkim, me vete bartin veshje prej zjarrit dhe i ulen atij afër. Më pastaj vjen meleku i vdekjes dhe i thotë: ‘O ti shpirt i keq, hyn në zemërimin e All-llahut’. Shpirti i ndahet nga trupi i tij, ashtu si ndahet pështyma nga goja, i këputen venat dhe nervat, e mallkon atë çdo melek që gjendet mes qiellit dhe tokës, pastaj mbyllen dyert e qiellit. Asnjëri nga rojet e qiellit nuk i hap dyert, por e lusin All-llahun që të mos e lejojë këtë shpirt të keq të kalojë përskaj tyre. E marrin dhe e veshin me teshat e zjarrit. Nga ai del aromë ngordhësire, më e keqja aromë në faqen e dheut. Duke kaluar çdo grup të melekëve, ata thonë: ‘Ç’është ky shpirt i keq?’ Duke e thirrur me emrat më të këqij që është thirrur në dunja thonë: ‘filani i biri i filanit’. Mbërrijnë në qiellin e kesaj bote dhe kërkojnë që t’u hapen dyert, por më kot”. Në këtë rast Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] lexoi ajetet: “Nuk ka dyshim se ata që përgënjeshtruan argumentet Tona dhe nga mendjemadhësia u larguan prej tyre, atyre nuk u hapen dyert e qiellit dhe nuk do te hyjnë në xhennet deri të përbirojë devja nëpër vrimën e gjilpërës. Ja kështu i shpërblejmë kriminelët.” (El-A’raf: 40) E vazhdoi: “All-llahu i Madhërishëm u thotë që ta shkruajnë atë në tokën më të ulët, në Sixhijnë. Pastaj u thuhet: ‘Kthene robin Tim në tokë, Unë u kam premtuar atyre se prej dheut i kam nxjerrur, në të do t’i kthej dhe prej saj do t’i nxjerr edhe njëherë’. Gjuhet nga qielli shpirti i tij me një gjuajtje të fortë, e bie në trup". Pastaj Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] citoi fjalët e All-llahut: “Duke qenë të sinqertë në besim ndaj All-llahut dhe duke mos i përshkruar Atij shok, e kush i përshkruan shok All-llahut, ai është sikur të bjerë nga qielli e ta rrëmbejë shpendi, ose si ai të cilin e gjuan era e stuhishme në një vendë të humbur.” (El-Haxhxh: 31) Dhe tha: “I kthehet shpirti në trupin e tij, i dëgjon hapat e shokëve të tij duke u ndarë nga ai, e në këtë gjendje i vijnë dy melekë qortues dhe e pyesin:
‘Kush është Zoti yt?’
Thotë: ‘Ah, ah, nuk e di’.
I thonë: ‘Çfarë thua për këtë njeri që u dërgua te ju?’
Nuk i bie në mend se cili është ai njeri. Ia përkujtojnë emrin dhe i thonë: ‘E thërrasin Muhammed?’
Thotë: ‘Ah, ah, i kam dëgjuar njerëzit të thonë ashtu’.
I thuhet: ‘S’ke ditur e as nuk ke kuptuar, e as që ke ndjekur ata që dinë’. Në këtë moment thirret nga qielli dhe thuhet se robi po gënjen. U thuhet atyre: ‘shtrojani atij vendin prej zjarrit dhe hapjani një derë të zjarrit’. I afrohet atij nxehtësi e madhe, helm, i ngushtohet varri dhe i vie një njeri me pamje të shëmtuar, aromë të keqe dhe i thotë: ‘merr sihariq për shkak të veprave tua të këqija. Kjo është dita për të cilën ishe i premtuar’. Thotë: ‘Po ti, Zoti të dhashtë sihariq për të keq, kush je? Fytyra jote nuk sjell tjetër përveçse lajme të këqija’. Thotë: ‘Unë jam puna jote e keqe. Vall-llahi s’di që ndonjëherë je ngutur për në urdhrat e All-llahut, ndërsa për në mëkate nguteshe dhe për këtë Zoti të shpërbleu me dënim’. Pas këtij i dërgohet një njeri i verbër, shurdhmemec, i cili në dorën e tij mbanë një goditës, që po t’i bie malit do ta bënte dhe. E godit atë derisa të bëhet dhé, e All-llahu i Madhërishëm e kthen atë prap në formën e mëparshme. Goditet edhe njëherë, e britmën e tij e dëgjon çdo gjë përveç njerëzve dhe xhinnëve. Më tej, i hapet dera e zjarrit dhe i shtrohet shtrojë zjarri. Kur sheh se çfarë ka në Xhehennem thotë: ‘O Zot, mos e bjer Ditën e Kiametit”.

Motër muslimane!
Ky hadith i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të mëson shumë gjëra:
Të mëson se besimi i besimtares duhet të jetë i palëkundur, se dënimi në varr është i vërtetë, ashtu si është i vërtetë shpërblimi në të. Të jeshë e bindur në këtë.
Të mëson se kush është me All-llahun në këtë botë, All-llahu do të jetë me të në çastin e vdekjes dhe në mbrojtje në jetën e Berzahut.
Të jep të kuptosh se hipokritja dhe pabesimtarja janë të harruara nga mëshira e All-llahut të Madhërishëm në momentin e vdekjes, e as që i forcon ata në varrin e tyre.
Të sqaron se banorët e qiellit luten për muslimanët dhe muslimanet, dhe luten kundër hipokritëve dhe hipokriteve, pabesimtarëve dhe pabesimtareve.
Të bën që të gëzohesh se dyert e qiellit janë të hapura për besimtarët dhe të mbyllura për të tjerët.
Të mëson se muslimanja në varrin e saj gjendet në kopshte nga kopshtet e Xhennetit, ndërsa mëkatarja, hipokritja dhe pabesimtarja në zjarr nga zjarret e Xhehennemit.

Motër e dashur!
Si është e mundur të besosh në ndëshkimet e varrit dhe të mos përgatitesh për të?
Ku është namazi dhe agjërimi yt?
Ku është pendimi dhe ku janë lotët e tu?
Mendo se po të erdhi vdekja në këtë moment, do të të gjejë në gjendjen më të padëshiruar, ndërsa po hyre në varr, s’do të kesh kohë për pendim, e humbja jote do të jetë e madhe.
Kurse ajo që hyn në varrin e saj me namaz, agjërim, lutje, pendim, lexim Kurani, do të jetë e qetë e në siguri të plotë, pa brenga, sepse asaj do t’i argumentojë puna që e ka bërë. Kabel-Ahbari [radijall-llahu anhu] tha: “Kur vendoset robi i mirë në varrin e tij, i vijnë në ndihmë punët e tij të mira si: namazi, agjërimi, haxhillëku, xhihadi, lëmosha. I vijnë melekët e ndëshkimit nga këmbët e tij, e namazi i thotë: ‘Largohuni se ai ka bërë namaz me këto dy këmbë vetëm për All-llahun’. I vijnë nga koka, e agjërimi u thotë: ‘S’keni rrugë për ta ndëshkuar atë, në botë ka qëndruar i etur gjatë vetëm për All-llahun’. Pastaj i vijnë nga trupi i tij, e xhihadi dhe haxhxhi u thonë: ‘Largohuni nga ai, se e ka lodhur trupin e tij duke bërë haxhxh dhe duke luftuar për All-llahun e Madhërishëm dhe që ta arrijë kënaqësinë e Tij’. Po ashtu i vien edhe para duarve, e lëmosha thotë: ‘Largohuni nga shoku im! A e dini se sa lëmoshë ka dalur nga duart e tij? E ka bërë këtë për ta arritur kënaqësinë e All-llahut të Madhërishëm, prandaj nuk keni rrugë për ndëshkimin e tij’.
Pastaj i vijnë atij melekët e mëshirës, i shtrojnë atij shtroje Xhenneti, e veshin me rroba të Xhennetit, i zgjerohet varri i tij dhe i jipet një kandil Xhenneti që me të ndriçohet deri në ditën kur All-llahu do ta ringjallë nga varri i tij”.

Motër e nderuar!
A nuk është koha që t’i kthehesh All-llahut të Madhërishëm?
Tani dëgjoje Jezid Rekashin [radijall-llahu anhu] duke thënë: “Kam mësuar se i vdekuri kur të vendoset në varrin e tij, e rrethojnë punët e tij. Kështu All-llahu i bën ato që të flasin dhe thonë: ‘O ti rob i vetmuar në varrin tënd, u shkëput nga ti çdo gjë, kështu që nuk ke askë përveç neve’. Pastaj qan dhe thotë: ‘Gëzim është për atë që ka shok punën e mirë, e mjer për atë që ka të keqen”.
Thabit El-Benani thotë: “Kur vendoset i vdekuri në varrin e tij, e rrethojnë punët e mira. Vjen meleku i dënimit për ta dënuar, por disa prej punëve të tij thonë: ‘largohu nga ai, se unë jam me të’. Kur vdes robi i mirë dhe vendoset në varrin e tij, i vihet shtroje e Xhennetit dhe i thuhet atij: ‘fli i qetë, syri yt do të pushojë, All-llahu është i kënaqur me ty’. I zgjerohet varri, i hapet dera e Xhennetit, shikon në të mirat e tij, heton aromën e tij, grumbullohen rreth tij punët e mira: namazi, agjërimi, sjellja e mirë. I thonë atij: ‘të kemi lodhur, të kemi lënë të etur dhe të kemi lënë pa gjumë, kështu që ne sot jemi atje ku don ti, ne jemi përcjellësit e tu derisa të mbërrish në vendin tënd prej Xhennetit”.

Motër e dashur!
Askush nuk mund të të bëjë dobi përveç punës tënde, pra, a i ke përmirësuar punët tua?
Të gjithë do të lënë, prindërit, fëmijët, njerëzit, vëllezërit.
Të gjithë do të lënë, do të mbetesh vetëm me punën tënde. Si mundesh, pra, ta harrosh përmirësimin e veprave tua?
Atan bin Jesari [radijall-llahu anhu] thotë: “Gjëja e parë që i vjen të vdekurit është puna e tij, e cila e godet dhe i thotë: ‘Unë jam vepra jote’. Thotë: ‘Ku është familja ime, fëmijët e mi, të afërmit e mi, cilin ma la All-llahu i Madhërishëm?’ Thotë: ‘Asnjë nga këta nuk e ke pas shpine, përvec meje’. Thotë: ‘Ah, sikur të kisha dhënë përparësi ty më shumë se familjes sime, fëmijëve të mi, të afërmive të mi dhe atyre që ishin përgjegjës për mua. Askush nuk më shoqëroi përveç teje”.

Motër e dashur!
Ku e ke Kur’anin e ndershëm - shoqëruesin më të mirë? Të shoh se nuk je duke ia dhënë të drejtën Kur’anit, e ke lënë prapa shpine, e ke braktisur.
Ke ardhur në një gjendje të tillë sa që nuk din nga Kur’ani përveçse disa kaptinave të shkurtëra.
Kur’ani të është bërë argument kundër teje, ngase e ke prishur sjelljen me të dhe e ke vonuar pendimin.
Si pret pra, që Kur’ani të të mbrojë në varr?!
Si pret që të të ndihmojë në udhëzim?!
Ubade bin Samiti thotë: “Besimtari i cili ka lexuar Kur’an në netët e vonshme, kur t’i vijë vdekja, i vjen Kur’ani mbi kokën e tij, derisa të tjerët e pastrojnë. Kur ta përfundojnë së lari, Kur’ani hyn në mes të gjoksit dhe qefinit. Pasi të jetë vendosur në varr, në momentin kur vijnë Munkiri dhe Nekiri, Kur’ani qëndron në mes atij dhe atyre. Ata dy i thonë: ‘Largohu nga këtu, duam ta pyesim atë’. Kur’ani thotë: ‘Për All-llahun nuk largohem, e po qe se jeni të urdhëruar për ndonjë gjë, atëherë është punë e juaj’. Shikon në të dhe i thotë: ‘A më njeh?’ Thotë: ‘Jo!’ Thotë: ‘Unë jam Kur’ani, që në natën tënde të kam bërë të mos flesh, ditën të kam bërë të etur, t’i kam ndaluar epshet e tua, t’i kam ruajtur veshët e tu dhe sytë, dhe për këtë edhe sot do të jam nga shokët e tu, shok besnik. Gëzohu, nuk ke përse të hidhërohesh e as të frikësohesh, se pas Munkirit dhe Nekirit nuk ka kush të shqetësojë’. Më pas, dy melekët largohen nga ai”.

Motër e dashur!
A nuk qan për mëkatet e rinisë më të cilat të është nxirë libri?
Ku janë lotët e tu për shkak të asaj që je distancuar nga Kur’ani?
Ku është kujdesi yt ndaj ndëshkimit të dhembshëm?
Ku është mërzia jote nga frika e qortimit?
Shiko rreth gjendjes tënde se si je katandisur, të ka mundur argëtimi të cilin shpejton për ta kryer.
Shiko gjurmët e hipokrizisë te ti, të kanë bërë ta harrosh vdekjen.
Po të kishe mundësi ta shihje mëkataren në varrin e saj të mërzitur, të etur, pa pasur mundësi ta shuajë etjen, do ta kishe kuptuar se problemi qëndron vetem te ti.
All-llahu e mëshiroftë nënën e Othman Et-Tefava, të cilës për shkak të devotshmërisë së saj të madhe i thonin murgeshë. Pasi që flinin fëmijët, ajo qëndronte në mihrabin e saj duke e lutur me zë të ulët All-llahun e Madhërishëm, duke u përgatitur për vështirësitë në jetën e saj. Kaluan ditët dhe erdhi dita e ndarjes. U ul në shtratin e vdekjes, e Othmani, djali i saj, dëgjoi në frymën e fundit të nënës së vet lutjen me dënesje drejtuar All-llahut të Madhërishëm: “O Ti që në jetën time ke qenë mbështetje për mua, e edhe pas vdekjes do të jeshë, mos më le të përbuzur në çastin e vdekjes dhe mos me lë të frikësohem në varrin tim”.
Ashtu foli nën buzë derisa i doli shpirti, kurse All-llahu nuk e harroi atë. Djali i saj e pa në ëndërr nënën e tij, të gëzuar dhe të lumtur. Othman Et-Tafava mbi atë ëndërr tregon: “Kur më vdiq nëna, rregullisht shkoja të varri i saj, bëja dua për të dhe i lutesha All-llahut të Madhërishëm që ta meshirojë atë dhe të gjithë të varrosurit tjerë. Një natë e pashë atë në ëndërr dhe i thoja asaj: ‘Oj nënë si je?’ Më tha: ‘O djali im, me të vërtetë vdekja ka mërzi të forta, e unë, me falënderimin e All-llahut, gjendem në jetën e varrezave të zgjedhura për besimtarët. Nëpër to shpërndahen lule dhe shtrihen shtroje të mëndafshit. Kështu vazhdon deri në Ditën e Kijametit’. I thashë: ‘A ke nevojë për gjë?’ Më tha: ‘Po, mos e ndërprit vizitën dhe lutjen për mua, sepse me ardhjen tënde me jepet sihariq e më thuhet: Oj murgeshë, ky është djali yt, erdhi nga familja e tij, vizitor te ti. E unë gëzohem për këtë, e po ashtu gëzohen edhe ata që gjenden rreth meje nga të vdekurit”.

Motër muslimane!
Mendo në shpërblimin e nënës së Othmanit në jetën e Berzahut. A nuk dëshiron të njëjtën pozitë? Përgjigja jote është e qartë si dielli në mesin e ditës, se ti dhe të gjitha pjesët e trupit tënd dëshirojnë këtë pozitë, por për të pasur shpresë në këtë gjë, a nuk duhet punë dhe vepra?! Nëna e Othmanit punoi dhe gjeti, e ti don dhe nuk punon!!! Lufto me epshet e tua derisa t’i mundësh ato, bëhu drejtuese e atyre, kontrollo veten tënde, e All-llahu i Madhërishëm do të jetë i kënaqur me ty dhe atje do të fitosh xhennetet, përndryshe do ta humbësh këtë dhe botën tjetër. Kjo me të vërtetë do të jetë një humbje e madhe. Kërkojmë mbrojtje te All-llahu i Madhërishëm nga pesimizmi dhe vështirësitë, e në anën tjetër vazhdojmë me braktisjen e punëve të mira dhe kapemi për gjërat të cilat janë penguese në rrugën e devotshmërisë dhe afrimit në mëshirën e All-llahut të Meshirshëm.
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:49 pm

PËRKUJTO GJUMIN E GJATË NË VARR

Motër e dashur!
Si thua se e adhuron All-llahun, kurse ti për asnjë moment nuk e përkujton gjumin në varr?!
Ishte njëra nga motrat e devotshme dhe të ndershme që falej tëre natën, e kur dilte mëngjesi thoshte: “O shpirti im sa flen, kur do të ngritesh? Mundet të biesh në një gjumë të thellë, e të mos zgjohesh nga ky gjumë përveç në Ditën e Ringjalljes”.
Umreta, gruaja e Habibit, ishte grua shumë e devotshme, nga gratë e gjeneratës së parë, e kaloi jetën duke i bërë adhurim All-llahut të Madhërishëm. E kuptoi plotësisht se çka do të thotë gjumi i gjatë në varreza. Burri i saj tregonte: “Më zgjoi një natë nga gjumi para mëngjesit të hershëm dhe thoshte: ‘Zgjohu o njeri! Shkoi nata, erdhi dita, ke para vetes një rrugë të largët, e përgatitjet i ke të pakta. Grupet e vepërmirëve shkuan para neve, e ne kemi mbetur ende ketu”.

Motër e nderuar!
T’i zbërthejmë së bashku fjalët e Umretes, All-llahu e mëshiroftë:

“Shkoi nata, erdhi dita”
Asaj sikur i vjen keq për humbjen e kohës, sepse me humbjen e saj po humb edhe një pjesë e jetës.
E ti, a ke kujdes në humbjen e kohës kot dhe pa arsye, ngase All-llahu i Madhërishëm nuk të ka krijuar kot e pa qëllim?

“Para vetes ke rrugë të gjatë”
Po, motër e nderuar, para teje qëndron një udhëtim i gjatë, e pastaj vendosja në varr, qëndrimi aty do të jetë shumë vite, të cilat vite nuk i din askush përveç All-llahut të Madhërishëm. Para teje qëndron ringjallja, peshoja. Para teje është qëndrimi para All-llahut të Madhërishëm, para të Mëshirshmit. Me të vërtetë është rrugë e gjatë derisa të mbërrishë në Xhennetin e lartë dhe jetën e dëshiruar.

“Përgatitje e pakët”
Veprat e tua të mira numërohen në gishta, e të këqijat është shumë vështirë të numërohen. Mjerë për atë që bën vepra të këqija. Furnizimi yt i pakët për shkak të gjumit tënd, punëve boshe, argëtimit tënd, si dhe dashuria e madhe ndaj kësaj bote, janë shkak për ta harruar ahiretin. Furnizim i pakët, se shumë pak e din se për ku je nisur.
Motër e dashur!
Mos harro se nata dhe dita janë periudha që në jetën tënde ikin shumë shpejt, derisa të arrishë në buzën e varrit përkrah punës tënde. E nëse mendon se mund të furnizohesh me furnizuesit që i ke para vetes dhe të mjafton ajo, atëherë vazhdo, por mos harro se do të ndërpritet ky udhëtim shumë shpejt.

“Grupet e punëmirëve shkuan para neve”
Studjo gjendjen e grave të periudhës së sahabëve, do te gjeshë nga ato: juriste, muhadithe, askete, të devotshme, përmendëse të All-llahut, agjëruese, e të gjitha janë grupet e punëmireve të cilat u drejtuan në të dëgjuarit e All-llahut dhe vdiqën për atë që jetuan. Ndërsa vështro gjendjen e grave të kësaj periudhe, do të gjeshë nga ato (përveç atyre që All-llahu i mëshiroi): rrenacake, hipokrite, të zhytura në punë të kota, të larguara nga punët e mira…
Pra, hyn në mesin e grupit të parë dhe ke kujdes nga humbja, duhet që vdekja të të gjejë në gjendjen më të mirë.

Nga robëreshat e All-llahut në Kufe ishte edhe një grua e devotshme. Historia e saj ishte e vërtetë, u bë e njohur sepse ishte nga ato që nuk flinin natën, përveç një kohë të shkurtër. Kur një ditë e qortoi një fqi i saj për shkak të netëve të gjata e pa gjumë, ajo iu përgjigj atij: “Mjafton, si pushim i muslimanëve, vdekja dhe gjumi i gjatë në varreza”. Sikur kjo grua, All-llahu e mëshiroftë, u drejtohet grave të sotme, të cilat nuk dinë tjetër kënaqësi përveç kënaqësisë së gjumit dhe u thotë atyre:
- Gjumi në varr është i gjatë.
- Qëndrimi para All-llahut të Madhërishëm është edhe më i gjatë.
- Ndërsa qëndrimi në Xhennet ose Xhehennem është i përhershëm.
Natën i bënte adhurim All-llahut, kurse ditën agjëronte, vullnetarisht. Një ditë, derisa agjëronte, temperatura u shtua së tepërmi, kështu që e mori etje e madhe. Djemtë e saj e lutën që ta ndërprejë agjërimin dhe ta shuajë etjen. Iu përgjigj e palëkundur: “Me të vërtetë kërkoj shuajtjen e etjes në ahiret”.

Motër muslimane, a more mësim?!
Apo mos po pret të të vijë meleku i vdekjes, ndërsa ti ende nuk je penduar?
Apo mos pret befasinë e sëmundjes, e pas teje nuk ke mbjellur asgjë.
Të rrahurat e zemrës sate sikur të thonë: Jeta është minut dhe sekondë, pra eja dhe mundohu të hyshë nën urdhrin e All-llahut të Madhërishëm dhe largohu nga mëkatet.

PËRKUJTO DITËN E DALJES NGA VARREZAT

Motër e dashur!
Si e len pasdore adhurimin e All-llahut të Madhërishëm, e Dita e Kijametit është para teje?!
Si nuk ngritesh e t’ia japësh të drejtën devotshmërisë, e Dita e Kijametit është takimi yt?!
A e ke harruar Ditën e tërmetit?
Degjoi emrat e kësaj dite dhe vështroi ato me kujdes, me shprese se do t’i kthehesh All-llahut të Madhërishëm. Dita e Kijametit quhet me këta emra:

1. Dita e Gjykimit;
2. Dita e Fundit;
3. Momenti;
4. Dita e Ringjalljes;
5. Dita e Daljes (nga varrezat);
6. Krisma e Kijametit;
7. Dita e Ndarjes;
8. Dita e Llogarisë;
9. Ushtima (e Krismës së Kijametit);
10. Vala e madhe;
11. Dita e Dëshpërimit;
12. Belaja që kaplon;
13. Dita e Përjetshme;
14. Dita e Përgjegjësisë;
15. Ndodhia;
16. Dita e Premtuar;
17. Dita e afërt;
18. Dita e Tubimit;
19. Momenti i katastrofës së pergjithshme,
20. Dita e Takimit;
21. Dita e Britmës (mjerimit);
22. Dita e Mashtrimit.

Përfytyro veten tënde të ngritur nga varri yt, duke qëndruar në dy këmbët e tua, me sy të zgurdulluar, pastaj të gjitha krijesat ngriten me ty të pluhurosura nga dheu i tokës.
Përkujto veten tënde, oj muslimane, në atë ditë, e vetmuar, me frikë, hidhërim, mërzitje. Grumbullimi i krijesave në takimin e madh, të zhveshura, pa fjalë, me nënshtrim, panikë e që nuk do të dëgjosh tjetër përveç hapave të tyre të rëndë.
Derisa të mbërrijnë në vendtakim, shtohen popuj të zhveshur, të shpronësuar nga pasuritë, i ka kapluar dobësimi dhe poshtërimi, janë më të ofenduarit, më të ulëtit nga të gjithë të tjerët.
Dendësohen popujt dhe shtyhen, ngushtohen, përzihen këmbët, etje e madhe, mblidhet nxehtësia e diellit, vështirësohet frymëmarrja e krijesave, rrjedhin djersë të mëdha sa që të disa arrijnë deri në thembra, e te disa deri në fund të veshëve, e disa sa nuk ngulfaten nga djersët e tyre.
Përkujto veten tënde në këtë gjendje, të mbushur me djersë e me panikë. Njerëzit së bashku me ty duke pritur gjykimin, e më pastaj për t’u kthyer në shtëpinë e hidhërimit apo gëzimit.
Hasan El-Basriu thoshte: Si mendon për një popull që rrin në këmbë 50 mijë vjet në këmbë para All-llahut të Madhërishëm duke mos ngrënë gjatë kësaj periudhe ushqim e as duke mos pirë ujë, derisa t’u këputet qafa e tyre prej etjes dhe t’u digjet brendësia e trupit prej urisë, e më pastaj All-llahu i Madhërishëm i drejtoi ata për në zjarr dhe u dha të pinë prej enëve me ujë, të cilat tashmë e kanë arritur pikën e vlimit dhe vapa me goditjen e saj të nxehtë arrinë kulminacionin.
Përfytyro zërat dhe qarjet e krijesave. Me zë të lartë thërrasin kriminelët, e po ashtu edhe të zgjedhurit dhe shehidët: mjerë për mua, mjerë për mua.

Motër muslimane!
Robëresha e El-Verakut thotë: “Çfarë do të ndodhë me mua nëse humbi në garim?” I thanë asaj: “Çfarë do të thotë humbja në garim?” Tha: “Agimi i zgjimit është atëherë kur ngriten çfarë ka në varre, kur të pafajshmit i marrin punët e ndershme dhe drejtohen për në Sirat, All-llahu nuk ia humb punën atij që është munduar edhe nëse bëhet turmë e madhe dhe nuk mundë të ecë përveçse me zhagitje, ai do të mbërrijë”. E pastaj pyeti: “Si do të jetë vdekja ime me hidhërim dhe dëshpërim?” I thanë: “Cila është vdekja me hidhërim dhe dëshpërim?” Tha: “Nëse sheh njerëzit në vrapim, punët e mira u janë pranuar, si dhe rruga e të përmalluarve për takim me All-llahun e Madhërishëm është e hapur, mbërrijnë tek Ai të dashurit e Tij dhe unë mbetem me të këqinjtë dhe mëkatarët, ky është hidhërim dhe dëshpërim”.
E ti motër muslimane, me cilët do të jesh?
A je me punëmirat apo me ato që kanë qenë të zhytura në mëkate?
All-llahu e mëshiroftë Zexhle el-Abiden e cila ishte nga të devotshmet. Disa nga familja e saj e këshilluan që të jetë më e pakët në ibadetin e All-llahut të Madhërishëm, por ajo iu përgjigj: “Nuk mundem që të largohem nga ibadeti. Këto janë ditë që kalojnë shumë shpejt. Gjënë që e humb sot nuk mundesh ta gjesh nesër. Për All-llahun, do të falem derisa të mos më mbajnë pjesët e trupit tim, do të agjëroj në ditët e jetës sime dhe do të qaj sa të bartin dy sytë e mi lotë”.
Cila nga ju e urdhëron robin apo ndihmësen që të mos ua ve veshin fjalëve tua?
Të gjitha këto thirrje, a nuk të thërrasin që të zgjohesh nga humbja?
A nuk i ngacmon kjo gjë emocionet e punës së mirë dhe punës për tek All-llahu i Madhërishëm?
All-llahu e mëshiroftë atë që ka thënë:

Jam i zënë me mëkatet e mia që të merrem me të tjerëve.
Gabimet më kanë rënduar e zemra ime mbeti e hidhëruar.
Mbeta i vetëm në tokë në anën e të vdekurve.
Pasi që isha i nderuar në sytë e njerëzve.
Mbeta në terrin e madh i mbetur në të i mbyllur.
E lash mallin dhe familjen pasha vitet, edhe fëmijët.
Ndërtova, kohë të gjatë, me muaj e vite.
Me të mira e gëzim më shumë seç përshkruhet.
Sundova Lindjen, Perëndimin dhe pasuria ishte me ne.
Hapa qytete me luftë dhe i tejkalova mundësitë.
E kur ia mbërriti vdekja gjithçka humbëm dhe mbaruam.
O ti kryelartë, kalimtar, pasha shpërblimin e vepërmirëve.
Dhe Atij që e krijoi botën dhe atë që e mësuam pa dyshim.
I gjalli nuk mbetet përveç All-llahut të botërave.
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:50 pm

PËRKUJTO DITËN KUR DO TË DALËSH PARA ALL-LLAHUT TË MADHËRISHËM

Motër e dashur!
A e ke harruar Ditën e Kijametit?!
Përgigjen shumë shpejtë do të na japësh, se jo nuk e kam harruar! Por ti më veprat e tua na përgjigjjësh se e ke harruar këtë ditë të madhe. Me lënien e namazit, e ke harruar Ditën e Kijametit, me ikjen nga Kur’ani, e ke harruar Kijametin, me mosrespektin ndaj prindërve, e ke harruar Ditën e Kijametit.
Mendo pra, oj e mjerë, kur të jetë ngushtuar shpirti yt, të shtohet brenga, të rrjedhin djersët nga koka deri në këmbë, ose të mbërrijnë djersët deri aty ku ke mbërritur me veprat e tua, pra deri te thembrat apo deri te veshët. Përkujtoje këtë gjendje të vështirë dhe këtë trishtim.
Dije se po të rrjedhin djersët në këtë jetë duke u përpjekur për t’i zbatuar urdhrat e All-llahut të Madhërishëm, në botën tjetër do të jeshë e liruar nga djersët. Lidhur me këtë temë njëri ndër poetët thotë:

Kujtoje qëndrimin tënd, zbathur, Ditën e Prezentimit.
Me pamje të egër, brengosje të tmerrshme e ngatërruese.
Dhe zjarri ndizet nga turbullimi dhe tërbimi mbi mëkatarët.
E Zotëriu i gjithësisë i hidhëruar.
Lexo librin tënd, o robi im, dalëngadalë.
E, apo sheh ndonjë shkronjë që s’ka qenë?
Atë që lexove dhe nuk pate kundër asgjë.
Është përcaktim i Atij që i njeh gjërat me njohje të pafund.
Thërret i Larti: O melekët e mi!
Vendosne robin si lëndë për zjarrin e etur.
Jobesimtarët nesër në zjarr digjen.
Ndërsa besimtaret përgjithmonë do të jëne në Xhennet.

Oj muslimane!
Paramendo atë ditë kur do të vijnë librat, e pastaj do të ngriten peshojat dhe kështu do të thirresh në emrin tënd, e të thuhet: “Ku është filanja, e bija e filanit”. Atëherë paraqitesh para All-llahut, e melekëve u jepet leje për të marrë ty. Nuk gabojnë në emrin tënd. E dijnë se ti je ajo që kërkohet. Atëherë kur kjo thirrje troket në zemrën tënde, dridhen organet e trupit tënd, ndërrohet ngjyra jote, të ikë zemra, pastaj kalon rreshtat për t’u paraqitur para All-llahut të Madhërishëm, për të qëndruar para Tij. Krijesat ngrisin shikimet te ti, e ti qëndron para tyre me zemër të brengosur, me frikë gjithnjë e më të shtuar, duke pritur lajmin se për ku do të shkosh.
Pasqyro gjendjen tënde para All-llahut duke i lexuar veprat e tua me një gjuhë të dobët, zemër të thyer, me gjendje të rëndë para vetes dhe pas vetes. Nuk mund t’i ikësh asnjë fshehtësie që e ke mbajtur në zemrën tënde.
Sa e sa gjëra që i ke harruar do të përkujtohen.
Sa e sa vepra të këqija që i pate fshehur, do të zbulohen e do të dalin sheshit.
Sa e sa punë që ke menduar se janë mirë për ty, do të kthehen të dëshmojnë kundër teje.
Mjerë për shpirtin e humbur dhe mjerë për ty që ke humbur, adhurimin e All-llahut e ke lënë pasdore.
Çfarë do të thuash kur të paraqitesh para All-llahut të Madhërishëm, e që nuk mund ta fshehësh asnjë sekret?
A nuk të thërret kjo situatë që t’i kthehesh vetes tënde?
A nuk don t’i kthehesh pendimit dhe përmirësimit të vetes tënde?
A nuk të thërret kjo në adhurimin e All-llahut të Madhërishëm?
Eja qe së bashku ta lusim All-llahun, që të na i forcojë zemrat tona në fenë e Tij dhe të na e mundësojë hyrjen në Xhennetin e Tij. Me të vërtetë Ai ka mundësi për këtë, madhërimi dhe lavdërimi i takon Atij.
Qëndrimi para All-llahut të Madhërishëm është çështje e padiskutueshme, që s’ka dyshim në të. Safvan El-Mazini, All-llahu e mëshiroftë, tha: Derisa isha duke ecur me Ibn Omerin [radijall-llahu anhu] i kapur për dorën e tij, i doli para një njëri dhe i tha: “Si e ke dëgjuar Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të flasë mbi bisedat e fshehta që bëhen në mes All-llahut të Madhërishëm dhe robërve të Tij?” Tha: “Dëgjova Resulull-llahun [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të thotë: “All-llahu i ofrohet besimtarit, e mbulon atë dhe i thotë: ‘A e din këtë mëkat që e ke bërë? A e din këtë mëkat që e ke bërë?’ Thotë: ‘Po o Zoti im!’ Kështu që i pranon të gjitha gabimet. Përderisa mendon se është i shkatërruar nga gabimet, All-llahu i thotë: ‘Këto mëkate në botë t’i fsheha, ndërsa tani do t’i fali’ dhe ia jep librin e punëve të mira. Kurse për jobesimtarin dhe hipokritin, dëshmitarët dëshmojnë dhe thonë: ‘Ata janë që kanë gënjyer mbi Zotin e tyre, e pa dyshim se mallkimi do të bjerë mbi kriminelët”.

Mendohu për veten tënde, oj motër e dashur. Mendohu po të vihesh në zjarr të Xhehennemit i cili është i ruajtur nga 70 mijë roje! Me çdo roje nga 70 mijë melekë, do të shikojnë në ty krijesat, do ta dëgjojnë ushtimën e vlimit. Do të përcillesh para All-llahut të Madhërishëm dhe do të pyetesh për punën e vogël e të madhe, nuk mund të gjesh asnjë që përgjigjet për ty, qoftë edhe për një shkronjë, s’të del askush në ndihmë, qëndron me gjuhë të palëvizur, shikon djathtas e majtas, para duarve tua asgjë nuk sheh përveç zjarrit dhe punës të cilën e ke punuar. Bisedë me All-llahun e Madhërishëm, pa perde, pa përkthyes. Të thuhet: Pasurinë si e ke fituar dhe si e ke shpenzuar?
Çfarë mendon për veten tënde në këtë ditë të vështirë?
Si do të jetë frika dhe brengosja jote?
Si do të jetë humbja dhe çudia jote kur të thuhet: “Në këtë ditë me filanen ke punuar këtë punë, ke marrë nga ajo këtë gjë, e ke dëmtuar këtë…” Paramendo në çfarë turpi je duke qëndruar para All-llahut të Madhërishëm dhe me çfare gjuhe do të përgjigjesh. Shikon që tani në zemrën që do të ndahet, gjuhën që do të belbëzojë dhe shpirtin që don të dalë para se t’i lejohet të dalë. Shikon fitimet që i ke bërë, çfarë dobie të bënë, dhe veprat që ke punuar në to, çfarë janë? Do të shikosh se si prej teje ikën ato fitime, e të mbeten vetëm dëshpërimet.
Do të thuash se do ta jepje gjysmën e botës vetëm që të ikje nga ai vend, por për All-llahun, sikur ta kishe tërë botën dhe çka në të, e edhe më tepër se ajo, nuk do të bëjnë dobi aspak.
Sot vërtetohet fjala e All-llahut të Madhërishëm: “Ne patjetër do të marrim në përgjegjësi ata, të cilëve u është dërguar (pejgamber), e do t’i marrim në pyetje edhe të dërguarit. dhe duke e ditur mirë Ne do tu rrëfejmë atyre (për atë që punuan), se Ne nuk ishim që mungonim (ishim të pranishëm).” (El-A’raf: 6-7)
All-llahu i Madhërishëm thotë: “Dhe ashtu (sikur u udhëzuam në fenë islame) Ne u bëmë juve një popull të drejtë (një mes të zgjedhur) për të qenë ju dëshmitarë (në Ditën e Gjykimit) ndaj njerëzve, dhe për të qenë i Dërguari dëshmitar ndaj jush. E kiblen, nga e cila ti u drejtove, nuk e bëmë për tjetër, vetëm se për të provuar atë që shkon pas të Dërguarit, nga ai që kthehet prapa, ndonëse kjo ka qenë vështirë (për disa), por jo edhe për ata që All-llahu i drejtoi. All-llahu nuk është që t’ua humbë besimin tuaj. S’ka dyshim se All-llahu është shumë i butë dhe mëshirues ndaj njërezve”. (El-Bekare: 143)
Si do të jetë atë ditë gjendja jote, oj muslimane?
Shih veten tënde, si je? Zemrat atë ditë do të mbulohen me frikë, tmerr, panik, kërkohet llogari, ikje s’do të ketë, e kriminelët, të bindur plotësisht, do ta dijnë se shpëtim nuk do të ketë.
Secili shpirt është i veçuar në gjuhën e tij, e çdo njeri mendon se tani atij i ka ardhur radha. Mendja del nga koka, besimtari ikë nga vëllai i tij, nga nëna dhe babai, gruaja dhe fëmijët, pasi që është i preokupuar me çështjen e vet. Kështu, ai pyetet për të gjitha veprat e tij. Pastaj pyetet se a e ka kryer obligimin e All-llahut që ia ka dhënë për qëllime të caktuara.
Dalin në shesh të këqijat, shtohen parregullsitë, fillojnë brengat, të lë familja dhe të afërmit, s’të bëjnë dobi fëmijët e as pasuria. Fillon të kërkosh ndihmë, por çdo kush është i zënë me veten e tij.
E pastaj…
A nuk erdhi koha të kthehesh? A nuk dëgjojnë veshët e tu këtë thirrje, që të pendohesh tek All-llahu? A nuk i frikësohet zemra jote atij tmerri?
Mos frika jote iku me sigurinë e kësaj bote?
Mos në vend të përuljes erdhi kryelartësia e kësaj bote?
A do të zënë vendin e kësaj dite të trishtuar, të mirat e kësaj bote?
Si do të jetë kur do të japësh llogari, e të dënohesh me ndëshkim?
Shpejto motër, ktheju namazit, agjërimit…
Shpejto, shtoje pendimin para qortimit.
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:52 pm

PËRKUJTO KALIMIN MBI SIRAT

Motër e dashur!
S’ka gëzim, dëfrim, e as kënaqësi për muslimanen, përveç ditës se kalimit të saj mbi urën për në Xhennet.
Përkujto ditën kur All-llahu i Madhërishëm i mbledh njerëzit. Muslimanët ngriten derisa t’i afrohen Xhennetit. Shkojnë te Ademi [alejhis-selam] dhe i thonë: “O babai ynë, kërko të na hapen dyert e Xhennetit”. Ai u thotë atyre: “E kush ju nxori prej Xhennetit, përveçse gabimi i babait tuaj Ademit. Nuk jam unë pronari i kësaj thirrjeje, shkoni tek djali im, Ibrahimi, i afërti i All-llahut”.
Ibrahimi [alejhis-selam] u thotë: “S’jam unë pronar i kësaj thirrjeje, s’jam i ngritur në këtë shkallë të lartë, shkoni te Musai [alejhis-selam], të cilit i foli All-llahu i Madhërishëm pa ndërmjetësues”.
U drejtohet Musai dhe iu thotë: “Shkoni tek Isai [alejhis-selam], te fjala e All-llahut dhe shpirti i tij”. E Isai [alejhis-selam] u drejtohet atyre me të njëjtën përgjigje, dhe së fundi i shkojnë Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe ngritet ai që të kërkojë t’i hapen dyert e Xhennetit dhe i hapen. Dërgohet amaneti dhe lidhja familjare, që rrijnë në të dy anët e urës, në të djathtë dhe në të majtë. Lidhur më këtë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: “Do të kalojë i pari nga ju si vetëtimë”. Tha: “Qofsh më i dashur se babai dhe nëna ime, cila gjë ka mundësi të jetë sikurse vetëtima?” Tha: “A nuk e ke parë vetëtimën si kalon dhe kthehet sa çel e mbyllë sytë?!!” Pastaj do të kalojë si era, pastaj si zogu dhe njerëzit më të mirë do të kalojnë mbi urë me punët e tyre dhe i Dërguari i tyre qëndron mbi urë dhe thotë: “O Zot mëshiro, mëshiro”. Kështu do të jetë derisa të mbarojnë punët e robërve, derisa të vijë njeriu që nuk mundet të ecë përveçse zvarrë. Dhe tha i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “E në të dy anët e urës gjenden çengele të varura, të urdhëruara të marrin atë që urdhërohen”.

Motër e dashur!
Mund të mendosh që kalimi nëpër këtë urë është si kalimi nëpër ndonjë rrugë të kësaj bote?
Për All-llahun jo, ajo është më e mprehtë se shpata dhe më e hollë se qimja.
Mendo njëherë, zemra jote e mbushur me frikë duke shikuar në të, e vendosur mbi Xhehennem me saktësi, e Xhehennemi flakëron me dallgët e tij nëpër këtë urë. Sa pamje të trishtuar ka.
Do ta kuptosh kur të gjendesh mbi të dhe duke shikuar në errësirën e Xhehenemit, dëgjon ushtimën e valëve të tij si dhe melekët duke thirrur: “O Zoti ynë, cilin don ta hedhim në të?” Kurse në anën tjetër thirret: “O Zoti ynë mëshiro, mëshiro”.
Në momentin kur të thuhet të kalosh mbi të, truri të fluturon nga tmerri e frika, vendos këmbën mbi urë dhe ndien mprehtësinë e saj, zemra të ndalet, e kur e vendos edhe tjetrën, të ngarkohen mbi supe gjynahet tua. Paramendoje ecjen tënde të dobët mbi këtë urë, duke i shikuar njerëzit që kalojnë para teje dhe pas teje, kokat e tyre të copëtuara, këmbët rrëshqasin sa në njërën anë, sa në tjetrën. Zjarri drejtohet nga kokat e tyre dhe i merr në brendësine e tij, ndërsa ata thërrasin, bërtasin, i humbin shpresat. Ti shikon në ta me frikë, duke menduar se mos po të rrëshqet këmba edhe ty dhe kështu të mbarosh përgjithmonë. Mendo, pra, me mendje të pastër, me dashuri për trupin tënd të dobët. Imagjino ecjen tënde mbi urë me atë dobësi të madhe dhe dije se nëse All-llahu i Madhërishëm është i hidhëruar në ty, ti nuk ndien tjetër përveçse rrëshqitjen e këmbës tënde nga ura.
Paramendo nëse nuk të falen gabimet, së pari të rrëshqet njëra këmbë e pastaj tjetra, të copëtohet maja e kokës, nuk ndjen asgjë përveçse rrëqethje e cila hyn në lëkurën dhe trupin tënd. Zjarri niset nga ti i tërbuar e i hidhëruar për shkak të hidhërimit të Krijuesit të tij në ty, kurse ti mbetesh duke thirrur: “O mjerë për mua, o mjerë për mua”. Zemra jote mbushet me pendim dhe keqardhje për atë se, sikur të kishe punuar sipas urdhrave të All-llahut të Madhërishëm, e të ishe e kënaqur me to dhe të largoheshe nga të urrejturat dhe haramet që Ai i kishte ndaluar gjatë jetës tënde. Derisa të hyshë në brendinë e tij, mbulohesh me zjarr, e zemra jote mbërrin cakun e nxehtësisë dhe flakës së tij. E ty, e përfshirë nga zjarri, fillon të të bie mishi duke të mbetur eshtrat, e më pastaj zjarri përfshinë edhe eshtrat e tua.
Paramendoje zjarrin në pjesët e trupit tënd, thirrjet për ndihmë, askush nuk të përgjigjet, qanë dhe pendohesh, por nuk të pranohet pendimi, askush nuk të del në ndihmë.
Shikoje veten tënde, e mendo atëherë kur qëndrimi yt në zjarr do të jetë i gjatë, të shtohet ndëshkimi, të shtohet etja, sheh që i ngjet ujit dhe dëshiron të pish, por kur e afron pranë gojës të digjet fytyra, ajo është pije për ata që nuk i kanë respektuar urdhrat e All-llahut të Madhërishëm, të digjet fyti, të digjet barku, thërret duke bërtitur. Të kujtohet në këto momente uji i botës, freskia e tij. Të kujtohet shpirti dhe është dëshpërim i madh për ty kur të përkujtosh se je larg fqinjësisë së All-llahut të Madhërishëm dhe të mirave të Xhennetit. Më pastaj të përkujtohen pijet e Xhennetit, uji i ftohtë i tij, jeta e lumtur në të. Të thehet zemra nga dëshpërimi dhe hidhërimi i ndalesës së hyrjes në të. Të përkujtohet se në të ka edhe nga të afërmit e tu, si babai apo nëna, motra apo vëllai ose dikush tjetër. Me zë të përvajshëm do të thërrasësh: oj nënë…, o baba…, o vëlla…, oj motër… Të përgjigjen me mall dhe dhembje, të bëhet zemra dysh, sepse shpresat e tua janë shuar, sepse All-llahu i Madhërishëm është i hidhëruar në ty. Thërret All-llahun që të të kthejë në dunja dhe të pendohesh, qëndron kohë të gjatë pa t’u përgjigjur askush, e zëri yt arrinë tek All-llahu Fuqiplotë. Të ngushtohet shpirti yt, e mërzitur, pa fjalë, dyert e zjarrit të janë mbyllur dhe atyre që ndëshkohen në të.
Si mendon, nëse nuk të falen gjynahet e tua, nëse dëgjon rrapëllimën e dyerve duke u mbyllur? Mjerë për ty dhe për banorët e Xhehennemit, All-llahu i Madhërishëm i mbylli ato për të mos dalur prej aty asnjëherë. Humbën shpresat, nuk ka dalje, nuk ka shpëtim nga ndëshkimi i All-llahut të Madhërishëm.
Ndëshkimi është i pandërprerë, në trupat e tyre, djegie e vazhdueshme, pushim nuk ka, hidhërimet nuk përfundojnë, brengat nuk shterohen, sëmundjet nuk shërohen, nga prangat nuk lirohesh, etja nuk largohet, urinë nuk mund ta ngopësh me asgjë përveçse me pemën e zekumit, me zemra të prera për shkak të largimit nga të mirat e All-llahut të Madhërishëm. Shtypja e fortë rrah zemrat e tyre, sepse janë ndaluar t’i shijojnë xhennetet e All-llahut të Madhërishëm. Qarja e tyre nuk mëshirohet, thirrjeve të tyre nuk u përgjigjet askush, ndihmë nuk u jepet prej askujt, pendimi i tyre nuk pranohet. All-llahu i Madhërishëm është i hidhëruar e nuk i mëshiron ata, janë të larguar nga Ai, nuk i shikon, janë të përbuzur, prandaj është distancuar nga ata.

Motër e nderuar!
Vetëm ta shikosh gjendjen e tyre të uritur dhe të etur. Ata i thërrasin banorët e Xhennetit dhe të afërmit e tyre: “O ju baballarë, o ju nëna, vëllezër dhe motra, dolëm nga varrezat të etur, u ndalëm para All-llahut të Madhërishëm të etur, u urdhëruan të na gjuajnë në zjarr të etur, na jepni neve diç nga ato që ju dha juve All-llahu i Madhërishëm”. Iu përgjigjën atyre me përgjigje negative, e në zemrat e tyre kthehet mjerimi dhe pendimi.
Pra, përfytyro veten tënde në këtë gjendje, nëse All-llahu i Madhërishëm nuk ta falë. Po t’i kishe parë të dënuarit dhe të dënuarat në fytyrat e tyre dhe zjarrin duke i ngrënë mishërat e tyre, duke thirrur me bërtimë, me vaj, erëra të këqija, kurrë nuk do të kishte ndenjur shpirti në trupin tënd.
E si do të ndiheshe sikur t’i përjetoje keto gjëra në veten tënde?

Motër e dashur!
Mendo sikurse vitet e tua kaluan. Të ka sulmuar sëmundja. Iku çdo dëshirë dhe qëllim, pra edhe shkatërrimit iu ofruan shumë gjëra.
“Ti ishe në një huti nga kjo”. (Kaf: 22)
U mbyllën sytë dhe humbi zëri. Nuk ke shpëtim nga vdekja, te ti vjen meleku i vdekjes, kështu që shpirti të del.
“Ti ishe në një huti nga kjo”.
I kalove vështirësitë më të forta, e sot çfarë befasie me këtë sprovim, sikur të ishe e ushqyer me helme të nxira të cilat këpusin organet.
“Ti ishe në një huti nga kjo”.
Shpirti mbërrin në gropë të fytit dhe nuk dihet se cili është shëruesi i kësaj gjendje të vështirë, e as nuk dihet çfarë do të takojë. All-llahu i Madhërishëm na shpëtoftë, All-llahu i Madhërishëm na shpëtoftë!
“Ti ishe në një huti nga kjo”.
Të mbështollën me qefin, të dërguan në shtëpinë e kalbjes, me turp të përhershëm, kurse ti në varr mbetesh mbeturinë.
“Ti ishe në një huti nga kjo”.
Ikin nga ti të afërmit e tu, qëllimi i tyre është që lotët t’u shkojnë rrëke.
“Ti ishe në një huti nga kjo”.
I mbyllen dyert, rrobat e tua vendosen në një skaj, harruan të të përmendin, oj e dashura e tyre, e pas një momenti mbetesh në varr derisa të vijë Dita e Kijametit, ku nuk do të gjeshë rrugëdalje e as ndihmës.
“Ti ishe në një huti nga kjo”.
E më vonë u ngrite nga varri e varfër, pasuria nuk të bën dobi, me mëkatet e tua u mbulove, e po të kishe vepruar punë të mira, do të gjindej rrugëdalja dhe shpëtimi.
“Ti ishe në një huti nga kjo”.
Vendoset Ura e Siratit dhe peshoja e veprave, ndërrohen fytyrat dhe ngjyrat, të gjithë thirren me radhë: filani i biri i filanit është i humbur, e arsyeja në ato momente nuk bën dobi.
E pra, eja oj motër muslimane, bën sexhde për All-llahun e Madhërishëm, bën ruku, madhëroje Atë, kërko mëshirë, bëhu kokëulur dhe qaj nga frika e shpreso që t’i falë gjynahet Ai, sepse Ai është më i Mëshirshëm prej të gjithë të mëshirshmëve.

Motër e dashur!
Kjo është gjendja e të humburës gjatë kalimit mbi Urën e Siratit.

E tash të shohim se çfarë është gjendja e të devotshmes dhe fitimtares gjatë kalimit të Urës së Siratit.
Nëse paramendon vetën tënde se je fitimtare, se në këtë botë ishe robëreshë e All-llahut të Madhërishëm, e devotshme dhe ishe indiferente ndaj kësaj bote për shkak të botës tjetër, atëherë gjendja jote do të jetë ndryshe.
Paramendo vetën tënde duke kaluar nëpër urë, drita jote të përfshinë nga të gjitha anët, libri të vjen nga ana e djathtë, me fytyrë të bardhë, gjendesh në grupin e të devotshmëve, në grupin e adhuruesve të All-llahut të Madhërishëm, e melekët thërrasin: përshëndetje, përshëndetje, e zemra jote prapëseprapë do të ndjejë frikë.
Paramendo kalimin tënd dhe arritjen tënde deri në fund të Urës, zemra jote mbushet me gëzim prej fitores së madhe, i sheh të mirat e Xhennetit, zemra jote mbushet me mall për të qenë në fqinjësi të All-llahut të Madhërishëm edhe atëhëre kur hapi i fundit të ka mbetur në urë e tjetri ka kaluar Urën, prapëseprapë zemra jote ndien frikë, e mëpastaj e kalove edhe atë dhe këmbët e tua qëndrojnë jashtë Urës, zbret nga Ura e pas shpinës tënde Xhehennemi ushton nën ata që kalojnë andej. Më pastaj kthen shikimin nga ura duke shikuar me tronditje ata që kalojnë mbi të dhe në zjarrin e furishëm që qëndron nën ta duke ofsharë mbi ata që ranë në të, kurse zemra jote fluturon nga gëzimi kur shikon në fitoren e madhe që ta mundësoi All-llahu i Madhërishëm dhe e falënderon Atë me falënderime të shumta. Shpëtove nga zjarri, e le anash Urën dhe ferrin e saj dhe u drejtove në fqinjësi të All-llahut të Madhërishëm U nise e sigurtë drejt dyerve të Xhennetit me zemër të gëzuar dhe të qetësuar.
Dhe ja tani ti po hyn në Xhennet.
Xhenneti është siguri dhe ëndërr e çdo besimtari dhe besimtareje. Për këtë punuan punëtorët, qëndruan deri natën vonë duke e adhuruar All-llahun, agjëruan dhe garuan për punë të mira.
Xhenneti është shtëpi që nuk mundet askush ta njollosë, të mirat e tij janë të pashtershme, të rinjtë dhe të rejat e tij nuk plaken, sëmundje, derte dhe hidhërimie aty nuk ka.
Shtëpi me begati dhe siguri, pushim dhe qetësi, butësi me të gjitha ngjyrat, kulmi i saj është Arshi i All-llahut të Madhërishëm, e toka e saj është misku dhe rejhanet.
All-llahu i Madhërishëm e mëshiroftë Imam Kajjim el Xhevziun i cili për ta ofruar të vërtetën e Xhennetit më afër mendjes së nxënësve të tij dhe për t’i nxitur për të arritur deri aty, ai tha:
“Nëse pyet për pemët e tij, nuk ka pemë përveçse fletët e saj të jenë nga ari dhe argjendi. Nëse pyet për frutet e tyre, janë më të butë se tëlyni dhe më të ëmbëla se mjalti.
Nëse pyet për lumenjtë, janë prej qumështi që kurrë nuk i ndryshon shija, me mjalt të pastruar dhe lumenj prej vere që janë të shijshëm.
Nëse pyet për ushqimin e tyre, aty ka pemë sipas dëshirës dhe ushqim shpezësh për të cilat gjithnjë ndien oreks.
Nëse pyet për pijet e tyre, ato janë kafur dhe zenxhebil (lloj bime).
Nëse pyet për enët e tyre, janë prej arit, argjendit, e gotat e argjendit janë të tejdukshme.
Nëse pyet për hijen e saj, në të ka një pemë që udhëtari ec nën hijen e saj 100 vjet dhe nuk mundet t’i dalë në skaj.
Nëse pyet për gjerësinë, banorët e tij ecin në territorin dhe pallatet e tij 1000 vjet rrugë.
Nëse pyet për kasollat dhe kubet e tyre, një kolibe është e përbërë prej diamantit me brendësi të hapur, gjatësia e të cilit është 60 mila.
Nëse pyet për lartësinë e tij, shiko në planetin e largët apo në atë që përëndon në horizont të cilin mezi që e shohin sytë.
Nëse pyet për veshjet e tyre, janë prej mëndafshit dhe arit.
Nëse pyet mbi shtrojën, ajo është prej llojeve të çmuara, të renditura në mënyrën më të mirë.
Nëse pyet për shtretërit, aty gjenden shtretër që nuk kanë çarje e as nuk janë të dëmtuar.
Nëse pyet për banorët e tij, fytyrat e tyre i ngjajnë hënës.
Nëse pyet për moshën e tyre, janë 33 vjeç, me pamjen e Ademit [alejhis-selam] - babait të njerëzimit.
Nëse pyet se çfarë dëgjojnë, ata dëgjojnë këngët e grave të tyre - hyrive nga hyritë e Xhennetit, e më shumë se kjo është dëgjimi i zërave të melekëve dhe pejgamberëve e më shumë se kjo fjalimin e Zotit të të gjitha botëve.
Nëse pyet për stolisjet, janë rrathë të artë dore, diamante të vendosura në fustanet e zbukuruara.
Ti je e liruar nga shtatzënia, lindja, hajzi dhe nifasi. Je e pastruar nga qyrat, pështyma, urina, nevoja dhe nga të gjitha fëlliqësirat tjera.
Nuk të përfundon rinia jote, e as nuk të grisen rrobat.
Nëse pyet mbi ditën që të është dhuruar, ajo është dita e vizitës tek i Dashuri, te i Buti, dita kur do ta shikosh Atë që nuk i përngjan askush, do ta shikosh ashtu si e sheh diellin në drekë ose hënën në natën e Bedrit, do ta shikosh ashtu si arriti ky transmetim nga më i besueshmi i të gjithë të besueshmëve.
Dhe, vë veshin thirrësit i cili thërret nga ndonjë vend i afërt: ‘O ju banorë të Xhennetit, All-llahu i Madhërishëm ju thërret që ta vizitoni Atë, ejani të shkojmë në vizitën e Tij’.
Thonë: ‘Dëgjuam dhe kuptuam’, o Zoti ynë, dhe shkojnë në vizitë. Shohin se (En-Nexhaib) ishin përgaditur për ta, vendosen në shpinat e tyre duke shpejtuar, e kur të mbërrinë tek Ai i cili iu kishte premtuar takim, urdhëron që t’u jepen atyre ulëse nga drita, nga diamanti, ari dhe argjendi. I fundit prej tyre ulet në ulësen me erë misku derisa të qetësohet me ta ndeja e atëherë qetësohen edhe të gjithë ulësit tjerë. Pastaj thërret një thirrës:
‘O ju banorë të Xhennetit, ju keni tek All-llahu i Madhërishëm një premtim të cilin Ai don ta përmbush’.
Thonë: ‘Ç’është ai premtim? A nuk na i zbardhe fytyrat tona, na i largove mëkatet, na fute në xhennete, na largove nga zjarri’. E derisa ata gjenden në këtë gjendje, i mbulon një dritë që e ndriçon Xhennetin, e ngrisin kokën dhe e shohin të Fortin, All-llahun e Madhërishëm i cili thotë: ‘O ju banorë të Xhennetit: SELAMUN ALEJKUM’.
Thonë: ‘O Zot, Ti je selam, prej Teje rrjedh selami, je i Madhëruar o Pronar i dinjitetit dhe ndershmërisë dhe paraqitet para tyre i Lartmadhëruari’.

Oj motër muslimane!
Kjo është shëtitja jote në këtë botë, e cila përfundoi me përfundim të patjetërsueshëm dhe me shpërblim të ndarë, Xhennetin ose zjarrin.
A nuk erdhi koha të ndalesh pak e të njoftohesh me rrugën që të shpie në xhennetet e larta?!
A nuk erdhi koha që t’i dëgjosh këshillat me vlerë të cilat të thërrasin në atë që të ndihmon në përmirësimin e botës tënde dhe ahiretit?
Të shoh se don të njoftohesh dhe të dëgjosh, pra eja me mua në rrugën që shpie deri në fund për fitore dhe shpëtim.
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:53 pm

KËRKOJI MËKATET DHE GABIMET TUA

Motër e dashur!
Që të mundesh ta përmirësosh shpirtin tënd, patjetër duhet t’i njohësh gabimet dhe të metat e shpirtit.
Për këtë arsye në fillim të them:
Gjëja më e mrekulluëshme në këtë botë është që ti të ndjehesh se All-llahu i Madhërishëm është i kënaqur me ty dhe se e tërë devotshmëria i takon Atij, por ti e ke harruar këtë gjë për shkak të mëkateve të shumta, të veprave të pahijshme dhe për shkak të vrapimit pas epsheve të cilat shpejt do të ikin.
Me të vërtetë ke nevojë të ndalesh me vetveten, t’i pranosh mëkatet të cilat gjenden te ti dhe të gjesh rrugën se si mund të përfundosh nga ato.
Pyete veten çdo herë: ku dhe cilat janë mëkatet e mia?!
A kam gabime?!
Njeriu gjithmonë është pretendues. Kurr nuk sheh në veten e tij, përveçse punëve të mira. Ndonjëherë e fajëson dikë për gabimet të cilat i sheh tek ai, e të njëjtat gabime gjenden tek vetja e tij. Ndonjëherë e akuzon dikë për ndonjë vepër dhe nevrikoset me të, edhe pse fajtor është vetë ai. Ndodhë edhe e kundërta, të gëzohet dhe të lavdërohet për një gjë që nuk gjendet tek ai.
E ti motër, që të njoftohesh me turpet e tua, duhet të ngritesh dhe ta pastrosh veten tënde, të gjurmosh të metat e tua të cilat janë fshehur në brendi, t’i zbulosh sëmundjet e zemrës. Por që të arrish deri këtu, duhet të punosh me sinqeritet dhe vetmohim.
E ti në të vërtetë bën sikur nuk i din këto turpe dhe ikën që të mos i zbulosh keto të meta, nga frika se do të shohin njerëzit, kurse nga Krijuesi i njerëzve nuk frikësohesh, edhe pse ti e dinë se All-llahu i shikon punët e tua dhe i din fshehtësitë e zemrës tënde.

Motër e nderuar!
Turpet e shpirtit janë të shumta: mendjemadhësia, zilia, hipokrizia, dashuria për famë, paraqitja e vetvetes, humbja e durimit, arroganca, dashuria ndaj botës dhe parave, rënia e lehtë në mëkate, shkuarja pas epsheve, shqetësimi i shpejtë etj.
Kurse, disa turpe tjera shpirtërore janë edhe më të rënda, e të cilat e sjellin mallkimin e All-llahut të Madhërishëm mbi ty. Mallkimi i All-llahut do të thotë dalja jote nga mëshira e All-llahut, mëshirë e cila i ka përfshirë të gjitha gjërat, e kjo do të thotë largimi i sigurisë, e kur të largohet siguria, atëherë ikën edhe qetësia. Kështu mbetesh në frikë, trishtim, ku e gjithë kjo është si rezultat i hidhërimit të All-llahut të Madhërishëm.
Disa nga këto turpe janë: kamata, akuza ndaj besimtareve të cilat janë të pastërta, vjedhja, largimi i gruas nga burri i saj etj.
Pasi ta gjesh turpin tënd, atëherë shiko në ilaçin e tij, sepse All-llahu nuk ka zbritur sëmundje e të mos ketë zbritur ilaçin e saj.
Kush është i sëmurë nga mëkatet, bari i tij është devotshmëria.
Kush është i sëmurë nga sëmundja e gjumit, bari i tij është zgjimi.
Kush është i sëmurë nga sëmundja e dashurisë ndaj kësaj bote, bari i tij është dashuria ndaj ahiretit.
Kush ka sëmundjen e përtacisë dhe indiferencës, bari i tij është aktiviteti dhe përballimi.
Kush ka sëmundjen e humbjes së kohës, bari i tij është të kaluarit e kohës me punë të mira.
Pra, ngritu oj motër muslimane, gjeji mëkatet e tua, puno në shërimin e të metave tua, duke i lënë anash të metat e të tjerëve.

Motër e dashur!
Nga vdekja nuk ka ikje, dera e qëndrimit në këtë botë është mbyllur.
Sa trupa të mëdhenj në varr janë bërë copë-copë. Sa mishëra të fortë janë shkatërruar.
Mjerë për atë që mëkatet e saj nuk numërohen.
Mjerë për atë që erdhi te dyert e kthimit e u kthye mbrapa.
O frikë e tmerrshme kur të afrohet minuti i fundit i jetës; fuqi e vogël kur të afrohet vdekja dhe të merr me vete.
Do të jetë hidhërim i madh kur të mirret në pyetje ai që ka bërë keq, çfarë turpi për mëkatarët, çfarë dhimbje për ata që u larguan, çfarë keqardhje për ata që iu ikën obligimeve, çfarë keqardhje për kriminelët.
Si do të bëhet me veprat e tyre të këqija?!
Si do të reagojnë dëshmitarët e tij që janë pjesët e trupit të tij?!
Për All-llahun e Madhërishëm, rrugët të janë humbur, të bëjnë hije në fytyrën tënde fytyrat mashtruese, u bëre e tharë e ulur në gjunjë, nuk din çfarë të thuash mbi atë që gjendet në libër, nuk din se çfarë do të bëhet me ty.
Për All-llahun, do t’i fryhet zjarrit në fytyrat e kriminelëve, kështu që do të poshtërohen pasi që ishin të nderuar dhe nuk do të mund të flasin aspak.

Motër muslimane!
Vështro ndëshkimet për shkak të mëkateve, ruaju nga rezultatet e gabimeve tua, sepse ajo që është mbjellur do të korret.
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:55 pm

FRIKOHU NGA ALL-LLAHU I MADHËRISHËM

Motër e dashur!
Gratë muslimane të ditëve tona janë bërë ashtu që, kur dëgjojnë përmendjen e varrit, vdekjes, Ditës së Fundit, nuk mendojnë, nuk dëshpërohen, nuk marrin mësim. Madje fjalët “Xhennet dhe Xhehennem” atyre as që ua tërheqin vëmendjen, dhe kjo jo për gjë tjetër, përveçse largimit të frikës nga zemrat e tyre. Kjo botë është bërë brenga më e madhe e tyre dhe pjesa e diturisë së tyre, u mashtruan me të, u gëzuan pas saj dhe u shkatërruan, kështu që humbën këtë botë dhe botën tjetër, e kjo, pa dyshim, është një humbje e madhe.
Gratë muslimane të së kaluarës ishin të devotshme, me dituri dhe punë, të frikësuara nga All-llahu i Madhërishëm me frikë të madhe, aq sa iu pikonin lotët dhe këmbët iu dhimbnin nga qëndrimi i gjatë në namaz. E shfrytëzuan rastin që në fund të fitojnë bindshëm. Nuk u mashtruan me këtë botë, e cila me orët e saj të shkurtëra të dërgon në kohët e gjata të varrit, në qëndrimin para All-llahut të Madhërishëm, në Ditën e Gjykimit, të zbathura dhe lakuriq. E dinin se çdo gjë do të vjen, e edhe vdekja me sekretet e saj do të vjen, varri me gjendjen e tij, rizgjimi me pamjet e tij dhe Dita e Kijametit me pamjet e saj. Atëherë çdo musliman do ta dijë se ato që kaluan, kaluan me frikë nga All-llahu i Madhërishëm, dhe se ato që humbën, humbën për shkak të largimit nga këto të vërteta. U largohet perdja nga sytë e tyre dhe shohin pemët e tyre të cilat janë ushqim i mëkatarëve, atëherë kur All-llahu do ta thërrasë çdo njërin nga ne:
“Ti ishe në një huti nga kjo (dite), e ne ta hoqëm perdën tënde dhe tash ti sheh shumë mprehtë” (Kaf: 22)
Jezid Er-Rrakish duke qarë i thotë vetvetes:
Mjer për ty o Jezid, kush do të falet për ty pas vdekjes tënde?!
Kush do të agjërojë për ty pas vdekjes?!
Kush do të mbetet i kënaqur në ty pas vdekjes?!
O ju njerëz, a nuk doni të qani për shpirtrat tuaj në këtë jetë të shkurtër që ju ka mbetur?!
Vdekja e kërkon atë, varri është shtëpia e tij, dheu mbulesa e tij, krimbi shoqërues i tij, e ai në këtë gjendje e pret ngritjen e madhe. A thua si do të jetë gjendja e tij?

Motër e dashur!
Frika nga All-llahu është udhërrëfyesi më i mirë për të dërguar tek Ai, për t’u përmirësuar zemra jote. Dëgjo se ç’thotë Ubej ibn Ka’bi, All-llahu e mëshiroftë:
“Keni obligim të ecni rrugës së Kur’anit dhe Sunnetit. Asnjë rob që është në këtë rrugë, kur i përmendet i Mëshirshmi e i shpëtojnë lotët nga frika e All-llahut, nuk do ta prekë zjarri kurrë. Asnjë robi që është në këtë rrugë, kur i përmendet All-llahu i Madhërishëm dhe i rrëqethet lëkura e tij, nuk i mbetet mëkat. I shkundën ato ashtu si i shkundë era gjethet e thata të një peme”.

Motër muslimane!
Nëse edhe gjërat pa shpirt qajnë nga frika e All-llahut, a nuk të thërret kjo që edhe ti të qash e të frikohesh nga All-llahu i Madhërishëm?!!
Ibn Meliketu thotë: “E pashë Abdullah ibn Amrin duke qarë, ishte në namaz; pasi e kreu, shikova në të dhe i thashë: ‘Pse po qanë?’ Ma ktheu: ‘Po çuditesh se po qaj nga frika e All-llahut të Madhërishëm?! Kjo hënë - bëri më shënjë në të - qanë nga frika e All-llahut të Madhërishëm. Frika nga All-llahu i Madhërishëm ka shpërblime dhe sevape të mëdha”.
Mendohu pak në fjalët e Kab Ahbarit, All-llahu i Madhërishëm e mëshiroftë, kur thotë: “Të qajë nga frika e All-llahut, derisa të më përshkojnë lotët nëpër faqët e mia, për mua është më së miri se sa të jap lëmoshë prej ari sa pesha ime. Pasha Atë që shpirti i Kabit është në duart e Tij, asnjë rob musliman që qanë nga frika e All-llahut të Madhërishëm nuk do ta prekë zjarri kurrë, derisa të kthehet pika që ka rënë nga qielli në vendin e saj, e ajo nuk do të kthehet kurrë”.
Frika nga All-llahu do të thotë se zemra jote është e ndërtuar me iman, e mbushur me Islam, e zbukuruar me devotshmëri.
Vehib ibn Verdi ka thënë: “Na ka ardhur lajmi se shembull mbi frikën ndaj All-llahut të Madhërishëm është marrë shembulli i njeriut, ku thuhet:
Me të vërtetë shembulli mbi frikën ndaj All-llahut të Madhërishëm është sikurse shembulli i njeriut i cili gjendet në shtëpinë e tij dhe nuk ndalet së punuari. Derisa në të gjendet pronari i shtëpisë, shtëpia ka formën e saj, e kur pronari ikën dhe e lëshon shtëpinë, atëherë ajo prishet dhe shkatërrohet. Kështu është edhe kur frika e All-llahut të Madhërishëm gjendet në trup, nuk pushon së punuari deri sa të gjendet në të. E kur largohet frika e All-llahut nga njeriu, shkatërrohet, sa që kur kalon përskaj një grupi njerëzish, thonë: ‘Sa i keq që është filani’. E disa prej tyre thonë: ‘Çfarë keni parë në të?’ Thonë: ‘Asgjë, por ja që e urrejmë!’ Dhe kjo ndodhë sepse frika ndaj All-llahut e ka lëshuar trupin e tij.
E kur kalon aty pari njeriu që e ka frikë All-llahun thonë: ‘Për All-llahun, sa i mirë është ky njeri!’ Thonë: ‘Çfarë keni pa në të?’ Thonë: ‘Asgjë, perveçse e duam atë!”

Frika ndaj All-llahut ka shkaqe të shumta:
1. Frika e ardhjes së vdekjes befasisht, ende pa u penduar;
2. Frika nga mangësia e kryerjes së obligimeve të All-llahut, të cilat janë të shumta;
3. Frika nga largimi prej rrugës së drejtë;
4. Frika mga mosnjohja e begative të All-llahut të Madhërishëm;
5. Frika prej largimit nga All-llahu për shkak të dhënies tënde ndaj punëve tjera;
6. Frika e shpejtimit të ndëshkimit në këtë botë;
7. Frika nga turpi në çastin e vdekjes;
8. Frika që mos të gjejë All-llahu në shtratin e vdekjes të humbur nga rruga e Tij;
9. Frika që të mos firmosesh në fund me firmosje të keqe;
10. Frika nga mundimet dhe dhembjet e vdekjes;
11. Frika nga pyetjet e Munkirit dhe Nekirit;
12. Frika nga ngushtimi i varrit dhe ndëshkimit të tij;
13. Frika nga qëndrimi i vështirë para All-llahut të Madhërishëm;
14. Frika për çdo pyetje të vogël apo të madhe, të mirë apo të shëmtuar;
15. Frika nga rruga e Siratit dhe mprehtësisë së saj;
16. Frika prej zjarrit, vlimit dhe gjendjes së tij të përgjithshme;
17. Frika nga ndalimi i hyrjes në Xhennet, shtëpisë së të mirave dhe begatisë së banorëve të saj;
18. Frika nga ndalimi i shikimit në All-llahun e Madhërishëm.

Tash, a ke nevojë që pas gjithë kësaj të vijë ndokush dhe ta përkujtojë frikën nga All-llahu dhe nevojën e saj?
Afrohu tash me mua, të shohim se si ka qenë gjendja e grave të gjeneratës së pastër, se si i janë frikësuar ato All-llahut me frikë të madhe.
Na flet Urve ibn Zubejri [radijall-llahu anhu] mbi një ndodhi që e ka parë vetë:
Pasi që haja drekë, filloja vizitën time nga shtëpia e Aishes [radijall-llahu anha] - që ishte tezja e tij dhe në duart e saj u bë musliman - dhe e përshëndetja atë. Një ditë shkova dhe e gjeta atë në këmbë duke u falur. Ishte duke lexuar: “E All-llahu na dhuroi të mira dhe na ruajti prej dënimit të errës (flakës) së nxehtë të zjarrit”. (Et-Tur: 27) Lutej, qante, përsëriste fjalët, e unë qëndrova prapa saj derisa u mërzita prej qëndrimit, kështu që shkova në treg për nevojat e mia. Pasi u ktheva, e gjeta atë në këmbë ashtu siç e lash, duke lexuar dhe duke u lutur.

Shiko oj motër në frikën e saj!! A nuk nxit qetësia dhe frika e saj zemrën tënde që të të vie turp për shkak të mangësisë së ibadetit tënd? A nuk të thërret kjo që të ndihesh e zënë ngushtë për shkak të pakujdesisë sate ndaj obligimit të All-llahut? A nuk të thërret gjendja e hazreti Aishes, nënës sate dhe nënës së gjithë besimtarëve dhe besimtareve, në mirësinë e devotshmërisë për All-llahun e Madhërishëm? Shiko se çfarë frike kishte ajo, edhe pse ishte gruaja e të Dërguarit të fundit, Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në këtë dhe në botën tjetër!!! Ndalu dhe gjyko, shiko gjendjen e saj duke lexuar Kur’an. Do të gjeshë gjurmë në atë që e thotë ajo, do të gjeshë kuptim në atë që e përsëriste ajo. Ajo e përsëriste një verset kur’anor për një kohë që nuk është aspak e shkurtër.

Vështro tani në gjendjen e një të frikësuare tjëtër nga All-llahu i Madhërishëm, Axhredetu El-Amije, All-llahu e mëshiroftë.
Rixha bin Muslim El-Abdij thotë:
Axhredetu El-Amije bënte shumë namaz natën, derisa vinte mëngjesi. E kur afrohej mëngjesi, thoshte me zë të hidhërueshëm: “O All-llahu im, për të arritur te Ti, robërit prenë rrugën e natës, me sigurim në errësirë, mundohen për të arritur në mëshirën Tënde dhe mirësinë e faljes Tënde. Pra me Ty o Zoti im, jo me tjetër, të pyes që të më bësh nga grupi që mundohen për te Ti, të më ngritësh në shkallën e atyre që janë afër teje, të më bashkangjitesh me robërit e Tu të mirë. Ti je më Bujari prej të gjithëve dhe më i Mëshirshmi prej të mëshirshmëve. Ti je më i Larti prej të gjithë të lartëve, o i Nderuar”. Pastaj binte në sexhde dhe nuk pushonte së qari duke u lutur.

Ah sikur ta dish moj motër e dashur frikën e Umejete bint Muvera.
Na transmeton Rijah Abda nga Umeja Musilije - All-llahu e mëshiroftë - e cila ishte nga ato që frikësoheshin dhe kur përmendej zjarri thoshte: “Hyrën në zjarr, hëngrën nga zjarri, jetuan në zjarr”, dhe vaji i saj zgjaste edhe më tepër.
Bëhej sikurse kokrra kur përzhitet.
Kur i përmendej zjarri, qante dhe të bënte që të qashë, e asnjëherë nuk kam parë ndonjë me frikë më të madhe se ajo, dhe as me lotë më shumë se ajo.
Motër muslimane!
Merr mësim nga e devotshmja Umeje që të frikësohesh nga zjarri, sepse ajo është këshillë për atë që dëshiron këshillën, e mjafton përmendja e zjarrit si këshillë.

Ndalu tash në gjendjen e të frikësuares nga All-llahu - Buredete El-Sarimije. Ajo, All-llahu e mëshiroftë, ishte nga gratë e devotshme që jetonin në Busra të Irakut. Qante shumë nga frika e All-llahut, aq sa kishte frikë së do t’i verbohet njëri sy nga vaji. Kështu që disa nga familja e saj i thanë: “Oj Burede, edhe ndaj syrit tënd ke obligime dhe përgjegjësi”. Tha, All-llahu e mëshiroftë: “Po të jem nga banorët e Xhennetit, All-llahu do të ma zëvendësojë me një sy më të mirë se ky, e po të jem nga banorët tjerë, atëherë All-llahu do të ma largojë nga zjarri”.
Zgjohej dhe bënte namaz natën, ulej dhe e madhëronte All-llahun, qante mbi mëkatet. Keshtu vazhdoi derisa e mori vdekja - duke adhuruar All-llahun dhe e larguar nga mëkatet.

Kurse çështja e Atiketu El-Mahzumijes është interesante dhe jo e zakonshme. Ishte nga të devotshmet e beduinëve. Jetonte me fisin Benu Mahzum. Njihej me adhurimin e madh të saj ndaj All-llahut të Madhërishëm. Ishte vajtuese e madhe mbi mëkatet që mund ta kenë goditur në mosnjohjen e All-llahut të Madhërishëm, kështu që u qortua për shkak të vajit të tepërt të saj. Tha: “Ai që është i frikësuar me zjarr, nuk bën t’i thahet loti përderisa nuk sigurohet nga zjarri”.

Motër e dashur!
Shiko se çfarë ndëshkime sjellin mëkatet, kënaqësia kalon shumë shpejtë, të mbetet turpi, ke kujdes nga mëkatët, sepse janë kërkesë shumë e shëmtuar dhe veprim i pa arsyeshëm i atij që i pëlqen ato.
Pendimi i vërtetë është furnizim i yti për në botën tjetër.

Motër e nderuar!
Pendimi nga mëkatet duke u kthyer te Mbuluesi i tyre dhe Njohësi i sekreteve, është obligim që duhet të kryhet menjëherë, dhe ke kujdes të mos largohesh nga ai pendim.
Me të vërtetë pendimi i sinqertë është rrugë e kalimtarëve të cilat janë nisur tek All-llahu i Madhërishëm, furnizim i besimtarëve në botën tjetër dhe kapital i fitimtarëve në këtë dhe në botën tjetër. Ai që do të shpëtojë në Ditën e Kijametit, në ditën e humbjes dhe pendimit, nuk do të shpëtojë ndryshe, përveçse me pendim të sinqertë. Për t’u penduar me shpirt të plotë, kërkohet prej teje këmbëngulje dhe vendim për sinqeritet ndaj All-llahut të Madhërishëm, kryerje të obligimeve që Ai kërkon dhe largim nga çdo gjë që e ndalon.
Ndalu pak në ajetet e ndershme të cilët të thërrasin në pendim: “Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, sepse vërtetë, All-llahu i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!” (Ez-Zumer: 53)
Dëgjo, oj motra ime muslimane, All-llahun e Madhërishëm që t’i hap dyert e pranimit dhe thotë: “Ai është që pranon pendimin e robërve të vet dhe shlyen të këqijat dhe e di çka punoni”. (Esh-Shura: 25)
Pendimi nga mëkatet, të mëdha janë apo të vogla, është traditë e punëmirëve dhe moto e besimtareve.
Ka ardhur shpallja e qartë për nxitje në këtë çështje të mrekullueshme, kështu që All-llahu i Madhërishëm tha: “Pendohuni të gjithë të All-llahu, o besimtarë, në mënyrë që të gjeni shpëtim.” (En-Nur: 31)
Drita e pendimit shkëlqen në fjalët e Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] kur thotë: “O ju njerëz, pendohuni të All-llahu dhe kërkoni mëshirë. Me të vërtetë unë pendohem tek Ai 100 herë në ditë”.
Mendo mirë, oj motër e dashur! Ky është Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], i mbrojtur nga mëkatet, të cilit iu falën gabimet e kaluara dhe ato të vonshmet, mëgjithatë ai përsëri kërkon mëshirë nga All-llahu i Madhërishëm dhe pendohet tek Ai 100 herë në ditë. E ti sa herë në ditë pendohesh?
Sikur të ishe penduar vetëm 10 herë në ditë dhe t’u përmbahesh pendimeve!!

Motër e dashur!
E drejta e All-llahut është edhe më e madhe nga ajo që ti ngrihesh dhe i kryen të gjitha obligimet. Si mendon të arrish në kënaqësinë e të Mëshirshmit dhe xhennetet e Tij?!
Dëgjo fjalët e tabi’init të ndershëm Tarik Habibit, All-llahu e mëshiroftë: “Të drejtat e All-llahut janë më të mëdha se sa të ngritesh e ti kryesh ato, fillo mëngjesin dhe mbrëmjen me pendim”.
Paramendo se të gjitha shpresat dhe dëshirat të janë plotësuar, ke arritur çdo gjë që don, por, në një moment, të humbi çdo gjë që kishe në duar. Patjetër se do të qash, do të lëngosh nga kjo e papritur, do të vijë keq mbi ato që i humbe.
E si mendon për jetën tënde?!!
Jeta është pamje shpirtërore, nuk krahasohet me asnjë gjë materiale, kurse kjo jetë në të vërtetë është shprehje mbi shpirtrat, shpirtra që dalin njëri pas tjetrit dhe nuk kthehen kurrë. Ky shpirt është kapitali yt i kësaj bote. Mund të blesh me të çfarë të dëshirosh nga begatitë e Xhennetit. Pasi i din të gjitha këto, si mundesh t’i kalosh këto vite pa u penduar sinqerisht.
Kur t’i paraqitet meleku i vdekjes robit, shihet keqardhja dhe pendimi i tij. Dëshiron që sikur bota të ishte në duart e tij, e të kthehet dhe të flijohet për All-llahun, por nuk mundet.
All-llahu i Madhërishëm e thotë të vërtetën kur na lajmëron: “Dhe jepni nga ajo që Ne u kemi dhënë juve, para se ndonjërit prej jush t’i vijë vdekja, e atehërë të thotë: ‘O Zoti im, përse nuk më shtyre edhe pak afatin (e vdekjes), që të jepja lëmoshë e të bëhesha prej të mirëve!’ Po, All-llahu kurrsesi askë nuk e shtynë për më vonë, kur atij t’i vijë afati i vet. All-llahu hollësisht është i njohur me atë që ju punoni”. (El-Munafikun: 10-11)
Keqardhje do të jetë për ty nëse të vjen vdekja, e ti ende nuk je penduar, mjerë për ty nëse je thirrur që të pendohesh dhe ti nuk je përgjigjur. Si do t’ia bësh nëse thirresh për largim nga kjo botë, e ti nuk je gati?!!

Motër e dashur!
Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha Aishes [radijall-llahu anha]: “Nëse heton se ke bërë ndonjë mëkat, kërko mëshirë nga All-llahu dhe pendohu tek Ai, se me të vërtetë, nëse robi e pranon gabimin e tij, e pastaj pendohet tek All-llahu, All-llahu do ta falë atë”.
Për Aishen [radijall-llahu anha], besnikja dhe vajza e besnikut, u thanë fjalë të këqija. Të këqinjtë i folën këto fjalë. Erdhi tek ajo Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe i tha asaj atë këshillë, kurse shpallja ende nuk kishte zbritur mbi arsyetimin e Aishes [radijall-llahu anha] dhe shfajësimin e saj për atë që thuhej.
I thotë asaj Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “Nëse heton se ke bërë ndonjë mëkat (d.m.th. nëse ke bërë ndonjë vepër të keqe dhe kjo vepër nuk është e zakonshme dhe ky është kuptimi thelbësor i fjalës el-lemem). Kërko mëshirë nga All-llahu dhe pendohu tek Ai”, d.m.th. kthehu dhe afrohu tek All-llahu i Madhërushëm.

Motër e dashur!
Pendimi nuk është fjalë që vetëm thuhet, apo shprehje që vetëm përsëritet me anë të gjuhës, por ajo plotësohet në mënyra të ndryshme:
- të ndjehesh e penduar për gabimin që e ke punuar apo mëkatin që ka ndodhur nga ti. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: “Keqardhja është pendim”.
- të largohesh nga ai mëkat për të cilin u pendove dhe të largohesh nga rrugët të cilat shpiejnë në të, do të thotë ta çrrënjosish atë.
- të keshë vendosmëri e vërtetë që të mos kthehesh në të kurrë.
- të fillosh punët e mira të cilat do të jenë anulim i punëve të këqija.
- të largohesh nga përgjegjësia ndaj njerëzve duke ua kthyer atyre hakun. Nëse ke përgojuar motrën tënde apo i ke marrur asaj diçka që nuk duhej ta kishe bërë, ktheja asaj atë dhe kërko nga ajo që ta bëjë hallall nëse nuk ke mundësi që t’ia kthesh.

Motër besimtare!
Dije se kur të kthehesh tek All-llahu me pendim të sinqertë, All-llahu e pranon pendimin tënd dhe t’i fshinë të gjitha mëkatet e tua. Analizo shembujt e mëposhtëm, shembujt e atyre që kërkuan pendim të sinqertë tek All-llahu i Madhërishëm, e që fituan në këtë dhe në botën tjetër:

1. Vrasësi i 100 vetave
Transmetohet nga Ebu Said El-Hudri [radijall-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut ka thënë: “Ishte një njeri, në mesin e atyre që ishin para jush, që i kishte mbytur 99 veta. Pyeti për njeriun më të devotshëm prej banorëve të tokës. E këshilluan që të shkojë te një murg. Shkoi dhe i tha: ‘Kam mbytur 99 shpirtra, a ka pendim për mua?’ Tha: ‘Jo!’ E mbyti edhe atë dhe e plotësoi 100-shin. Pastaj pyeti prapë për më të diturin në tokë. E udhëzuan që të shkojë te një dijetar. Shkoi dhe i tha: ‘Kam mbytur 100 shpirtra, a ka falje për mua?’ Tha: ‘Po, kush mundet të ndërhyjë mes teje dhe pendimit’. Dhe udhëzoi që të shkojë në një vend ku kishte njerëz që e adhuronin All-llahun e Madhërishëm, në mënyrë që edhe ky ta adhurojë All-llahun bashkë me ata. Po ashtu e këshilloi që të mos kthehet në tokën e tij, sepse aty kishte njerëz të këqij. U nis ai për në atë tokë. Në gjysmë të rrugës i erdhi vdekja dhe u zunë melekët e mëshirës dhe ato të ndëshkimit se cilat do ta marrin.
Melekët e mëshirës thanë: ‘Ka ardhur i penduar, i drejtuar me zemër për tek All-llahu’. Kurse të tjerat thanë: ‘Ky njeri kurrë nuk ka punuar mirë’. Erdhi aty një melek tjetër me pamje të njeriut që të gjykojë mes tyre dhe tha: ‘Mbajeni distancën mes dy vendeve, më afër cilës do të jetë, i takon asaj’. Kështu që e mbatën dhe gjetën se ishte më afër vendit për tek i cili ishte nisur, kështu që e morën melekët e mëshirës”.
Kurse në një transmetim tjetër qëndron: “All-llahu urdhëroi dy tokat që të largohen. Ishte më afër vendit të të mirëve për një pëllëmbë, dhe u bë nga banorët e saj”.
Mendo oj motër muslimane, me këtë mëkat të madh dhe me këtë krim të shëmtuar e mëshiroi atë më i Mëshirshmi i të gjithë të mëshirshmëve, e bëri atë nga të lumturit, sepse keqardhja e tij ishte e sinqertë dhe sinqeriteti në pendim ishte i vërtetë. Pra, për ty çfarë mbetet tjetër përveçse të jetë pendimi yt i sinqertë, për All-llahun, ashtu që Ai të të mëshirojë.

2. Pendimi i gruas zinaqare
Transmetohet nga Imran bin Husejni [radijall-llahu anhu] se Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i kishte ardhur një grua nga fisi Xhehijne, që kishte mbetur shtatzënë nga zinaja. Iu drejtua Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe i tha: “O i Dërguar i All-llahut, më ndëshko se e kam tejkaluar kufirin”. Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e thirri përgjegjësin e saj dhe i tha: “Sillu mirë me këtë grua dhe kur të lirohet nga barra eja me të tek unë”. Përgjegjësi e kreu urdhërin dhe Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] urdhëroi që të zbatohet ndëshkimi. Pasi që u ekzekutua, ia fali namazin e xhenazes. Omeri [radijall-llahu anhu] i habitur tha: “Ia fale namazin asaj që ka bërë zina?” Kurse Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] iu përgjigj: “Është penduar me një pendim që po të krahasohet me pendimin e 70 vetave nga banorët e qytetit, do t’i mundte ata. A mos ke gjetur pendim më të mirë se ai që sakrifikon jetën e tij për hirë të All-llahut të Madhërishëm?”

A po e sheh oj motër muslimane se çfarë do të thotë pendim i sinqertë. Ai e bën njeriun në gjendje të plotë gatishmërie që të pastrohet nga mëkatet dhe gjynahet.
Pendimi oj motër besimtare është ndër ibadetet më të dashura tek All-llahu, ka vend shumë të lartë, vend që ibadetet tjera nuk e kanë. Në të gjenë përulësi, thjeshtësi, dëgjueshmëri ndaj All-llahut të Madhëri-shëm, kurse ndër dobitë më të mrekullueshme të cilat kthehen te muslimanja pas pendimit të sinqertë janë zëvendësimi i punëve të këqija me të mirat. Dëgjoi fjalët e All-llahut të Madhërishëm: “Përveç atij që është penduar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve All-llahu të këqijat ua shndërron në të mira. All-llahu është mëshirues ndaj ai falë shumë”. (El-Furkan: 70) Ky ajet është ndër ajetet më sihariques për të penduarat.
Tabi’iu i ndershëm Said ibn El-Musejibi, All-llahu e mëshiroftë, thotë: “Ai është zëvendësimi i veprave të këqija me të mirat në Ditën e Kijametit, kështu që iu jep atyre në vend të çdo vepre të keqe, një të mirë”.

Motër e dashur!
Të shumta janë ato që nuk kthehen tek All-llahu me pendim të sinqertë, përveçse pas kalimit të viteve të shumta, dhe kur i afrohesh një muslimaneje e cila nuk falet apo nuk agjëron, ajo arsyetohet se ende është e re dhe se vitet janë para saj. Ajo nuk zgjohet që të mendojë se ndoshta nuk do të mund të mbërrijë në qëllimet të cilat shpreson. Koha për t’u penduar është derisa nuk të arrinë vdekja në fyt.
Shiko në këtë shembull: pendimi në shëndet të mirë dhe jetë i përngjan lëmoshës së dhënë në shëndet dhe shpresë për qëndrim në këtë botë. Kurse pendimi kur të afrohet vdekja i përngjan lëmoshës në prag të vdekjes. Sikurse ai që nuk pendohet, përveç se kur sëmuret, i harxhohet fuqia në argëtimin e vet dhe në shijimin e kësaj bote, i ka humbur shëndeti dhe derisa është mërzitur prej kësaj bote, pendohet. Si mund të krahasohet ky pendim me pendimin e asaj që është penduar në kohën e krenarisë rinore, atëherë kur ka mundur të bëjë të gjitha mëkatet, por frika nga All-llahu dhe lakmia ndaj shpërblimeve që do t’i marrë, e kanë ndaluar nga kjo gjë.
Dëgjo oj motër e dashur mbi disa se çfarë thanë në agoni të vdekjes:
- njëri nga ata e gërvishte fytyrën dhe tha: “O i mjeri unë që kam lënë mangut respektimin ndaj All-llahut”;
- tjetri tha duke qarë: “Është tallur me mua bota derisa më ikën ditët”;
- kurse i treti, duke i dalur shpirti nga fyti, tha: “Mjerë për ju o vëllezërit e mi, mos t’ju mashtrojë rinia e juaj dhe mos t’ju mashtrojë kjo botë ashtu si më mashtroi mua”.
All-llahu flet të vërtetën kur thotë: “Dhe, kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë. Dhe përmbajuni asaj më të mirës që u është shpallur nga Zoti juaj, para se t’ju vijë dënimi befas e ju të mos dini. Dhe të mos thotë ndokush: ‘O i mjeri unë që kam lënë mangu respektimin ndaj All-llahut dhe që kam qenë prej atyre që talleshin!’ Ose të mos thotë: ‘Ah, sikur të më kishte udhëzuar All-llahu (në rrugë të drejtë) e të kisha qenë prej atyre që janë të ruajtur!’ Apo, kur ta shohë dënimin të thotë: ‘Sikur të isha kthyer edhe një herë e të isha bërë prej atyre bamirësve!” (Ez-Zumer: 54-58)
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:55 pm

GJËRAT QË TË NXISIN PËR PENDIM

Motër e dashur!
Ndër çështjet më të rëndësishme që ta lehtësojnë pendimin dhe kthimin tek All-llahu, është njohja e fuqisë së pakufishme të All-llahut të Madhërishëm. Ta njohësh fuqinë e Tij dhe mos të harrosh se nëse Ai don, do ta lëshojë mbi ty dënimin. Dëgjoi fjalët e Zotit tënd kur thotë: “Ç’është me ju që All-llahut nuk i shprehni madhërinë që e meriton? Kur Ai ju krijoi në disa etapa.” (Nuh: 13-14) Do të thotë, çfarë keni që nuk e merrni parasysh madhështinë dhe fuqinë e All-llahut të Madhërishëm.
Njëri nga të parët tanë të ndershëm, Bilal ibn Seadi, All-llahu e mëshiroftë, thoshte: “Mos thuaj se nuk ka dert, mëkati qenka i vogël… por shiko se kujt ia theve urdhrin!!”
E kur të të përkujtohet madhështia e All-llahut të Madhërishëm, do të ngritesh menjëherë për në pendim, gjë e cila është vërtetuar me prova.
Motër besimtare!
A nuk po e përkujton vdekjen?!!
A e harrove varrin?!!
Me të vërtetë, kur ta përkujtosh vdekjen dhe trysnitë që gjenden në të, kur ta përkujtosh varrin, trishtimin, ndëshkimin dhe vetminë e tij, patjetër do të ndodhë në ty ndryshim që nuk ka qenë më parë.
Dëgjoi fjalët e All-llahut të Madhërishëm: “Secili njeri do ta shijojë vdekjen, e shpërblimet e tua u plotësohen Ditën e kijametit.” (Ali Imran: 185)
Kur ta përkujtosh vdekjen dhe shpejtësinë e bartjes tënde nga jeta e saj në jetën tjetër, do ta gjeshë se ndër punët e para për të cilat do të mendosh është pendimi tek All-llahu i Madhërishëm.

Motër muslimane!
Për All-llahun, kur e din se sa të vendosesh në varr, varri të thërret:
- Oj bijë e Ademit, mjerë për ty çfarë të ka gjetur në mua!!
- A nuk e din se unë jam shtëpia e krimbit?!
- A nuk e din se unë jam shtëpia e vetmisë?!
- A nuk e din se unë jam shtëpia e errësirës?!
- Këtë sot kam përgatitur për ty, e ti çfarë ke përgatitur për mua?!
Atëherë, a gjenë para teje gjë tjetër përveçse pendimit të sinqertë tek All-llahu i Madhërishëm?!

Motër e dashur!
Nga gjërat tjera që të ndihmojnë në pendim është edhe njohja se shpëtimi në këtë botë dhe në botën tjetër është puna për Ahiretin, sepse kjo botë është kalimtare që nuk zgjatë përveçse një orë, dhe se do të kthehesh te Zoti yt, ashtu siç thotë All-llahu i Madhërishëm: “O ti njeri, vërtetë ti përpiqesh me një përpjekje të madhe që çon te Zoti yt, e atë (përpjekje) do ta gjesh.” (El-Inshikak: 6)
E po ashtu thotë: “O ju njerëz, s’ka dyshim se premtimi i All-llahut është i vërtetë, pra të mos u mashtrojë juve jeta e kësaj bote dhe të mos u mashtrojë juve ndaj All-llahut ai i mashtruari (shejtani).” (Fatir: 5)
Kurse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: “Asgjë nuk është kjo botë ndaj ahiretit, përveçse sikur të vendos njëri nga ju gishtin e vet në detë dhe të shikojë se çfarë ka nxjerrur nga ai”. Dëgjoji fjalët e sahabiut të lartë Ibn Abbasit [radijall-llahu anhu], kur thotë: Në Ditën e Kijametit ofrohet kjo botë në pamje të plakut, me flokë të thinjura, të kaltërta, me pamje të prishur dhe del para krijesave. U thuhet atyre: “A e njihni këtë?” Thonë: “Zoti na ruajt në njohjen e këtij”. U thuhet: “Kjo është bota për të cilën ziheshit, për të cilën i këputnit lidhjet farefisnore, për të cilën inatoseshit dhe mashtroheshit”. Dhe më në fund hudhen në zjarr. Më pastaj bota thotë: “O Zot, ku janë ata që më ndiqnin dhe ku janë pjesëtarët e mi”. U thuhet: “Ia bashkangjitni botës ndjekësit dhe pjesëtarët e saj”.

Motër e dashur!
Prej çështjeve të cilat duhet të të shtyejnë në pendim, është ajo se shpejtimi i ndëshkimit në këtë botë është i mundshëm dhe çdo gjë që të godet në këtë botë është rezultat i mëkateve tua. All-llahu i Madhërishëm thotë: “… All-llahu nuk u bëri padrejtësi atyre, por ata ishin që vetvetes i bënë padrejtësi.” (En-Nahl 33)

Motër besimtare!
Dëgjoji fjalët e tabi’init Muhammed ibn Sirinit se ç’thotë: “Para 20 viteve e akuzova një njeri për humbje dhe i thashë atij: “O i humbur”, kështu që All-llahu i Madhërishëm tash më sprovoi me humbje”.
Dëgjoji, oj motër muslimane, zërat e agonisë së atyre që ndaheshin nga kjo botë, ku njëri e gërvishtte fytyrën dhe thoshte: “O i mjeri unë që kam lënë mangut adhurimin ndaj All-llahut”.
Tjetri thotë duke qarë: “U tall me mua bota derisa më kaluan ditët”.
I treti, duke iu ndërprerë frymëmarrja për shkak të daljes së shpirtit, thotë: “Mjerë për ju o vëllezër nëse ju mashtron rinia dhe ju mashtron kjo botë, ashtu siç më mashtroi mua”.
All-llahu e thotë të vërtetën kur lajmëron: “Dhe, kthehuni te Zoti juaj dhe përuluni Atij para se t’u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush do t’ju ndihmojë. Dhe përmbajuni asaj më të mirës që u është shpallur nga Zoti juaj, para se t’ju vijë dënimi befas e ju të mos e dini. Dhe të mos thotë ndokush: “O i mjeri unë që kam lënë mangut respektimin ndaj All-llahut dhe që kam qenë prej atyre që talleshin”. Ose të mos thotë: “Ah, sikur të më kishte udhëzuar All-llahu (në rrugë të drejtë) e të kisha qenë prej atyre që janë të ruajtur!” Apo, kur të shohë dënimin të thotë: “Sikur të isha kthyer edhe njëherë e të isha prej atyre bamirësve!” (Ez-Zumer: 54-58)

Motër muslimane!
Mund të thuash: A bën të pendohem për të gjitha mëkatet përnjëherë?
Po, oj motër e dashur, kjo kërkohet nga ti. Do të përfundonte gjithçka po të pendohesh përnjëherë për të gjitha mëkatet, të bësh pendim të përgjithshëm mbi mëkatet të cilat i din apo nuk i din. Njeriu i harron shumë mëkate të cilat kalojnë me kalimin e kohës, kështu që pendimi i përgjithshëm është OBLIGIM.
Mund të thotë ndonjëra nga ju: Më pengon të pendohem fakti sepse e di që do të kthehem prapë në mëkate dhe nuk mundem të qëndroj në pendim?!!

Oj motër besimtare!
Këto fjalë janë mashtrim i shejtanit, sepse ti nuk e di se kur do të vijë vdekja, mundet që vdekja të të gjejë në pendim para se të kthehesh në mëkate. Kurse, sa i përket kthimit në mëkate, muslimanja duhet të ketë vendosmëri të fortë, besnikëri, qëndrim në pendim, e nëse arrinë të qëndrosh në këtë pendim, atëherë kjo është prej mirësisë së All-llahut dhe mëshirës së Tij.
E nëse kthehesh në mëkate, pendimi i mëparshëm, insha’All-llah, është pranuar, je e pastruar nga ndytësia e gabimeve të mëparshme, por megjithatë, mëkatet që do t’i kryesh do të regjistrohen dhe do të japësh llogari për to. Për ty do të jetë fitore e madhe pendimi. Assesi nuk bën që të pengojë nga pendimi, frika se do të kthehesh prap në mëkate, sepse ai që pendohet gjithmonë ka dobi nga pendimi i vet. Kështu që nuk të mbetet tjetër përveçse të zgjohesh nga gjumi i humbjes, të përpiqesh për pendim të vërtetë më shpresë se do të përfundosh nga fajet dhe mëkatet.

Motër e dashur!
All-llahu i Madhërishëm të thërret në pendim, t’i ka hapur dyert e përgjigjes, e më pastaj ta ka sqaruar rrugën dhe të ka udhëzuar. Pse pra, nuk kthehesh në mëshirën e All-llahut të Madhërishëm, në kopshtet e Xhennetit me lumenj të shumtë dhe të jetosh më të devotshmit dhe të lumturit?!!

Motër e dashur!
Gëzim i madh do të jetë për ato qe e lënë të keqen e mëkateve me pendim. Gëzim për ato që kthehen nga gabimet, para se të ikin ditët dhe të jetë i pamundshëm pendimi.
Kush nga rreziqet e kësaj bote ka shpëtuar?
A ke parë ndonjë të shëndoshë që nuk është sëmurë kurrë?!
Cila është jeta që nuk përfundon me vdekje? Cilat janë ato vite që nuk ikin me orë? Më të vërtetë bota është mashtruese e madhe, kurse kënaqësitë nuk të dërgojnë askund përveçse në humbje; ai që kërkon t’i shtohet jeta, fundoset, ai që gëzohet më qetësinë e tij, ka për t’u zhgënjyer, ai që gëzohet shumë, do të shkatërrohet. Derisa kërkuesi në të qeshet, bota e bën për të qarë, mbeti peng i frikës së tij dhe i trishtimit, dëshiroi që edhe vetëm një orë t’i shtohet jetës së tij, e ai nuk mbetet tjetër përveçse rob në varrin e tij dhe i humbur në udhëtimin e tij. Kështu është me atë që nuk mendon, kurse e kundërta do të jetë me atë që logjikon dhe frikësohet prej All-llahut të Madhërishëm.
Poeti thotë kështu:

Rruga jote në këtë botë është si e udhëtarit,
e udhëtari duhet të ketë përgatitje;
Patjetër njeriu të bartë përgatitjet,
e sidomos kur frikësohet nga rreziku i madh;
Rrugët tua nuk janë të njëjta gjithnjë,
në to ka ndëshkime pas urave të vështira.

Hasan El-Basriu thotë: O biri i Ademit, shite këtë botë për ahiretin, do t’i fitosh të dyjat. Mos e bën të kundërtën, se do t’i humbësh të dyja. Qëndrimi yt këtu është i shkurtër. Të tjerët shpejtojnë, e ju ç’prisni?!
Llogaria sikur të ishte bërë, por pritet i pari që të bashkohet me të fundit.

Oj bijë e Ademit, përmbaju fesë tënde, përmbaju asaj, se nëse feja jote është në rregull, do të jetë në rregull mishi dhe gjaku yt, e nëse ndodhë e kundërta dhe nuk i përmbahesh fesë tënde, atëherë përfundimi do të jetë zjarr i pashuar dhe në të shpirti që nuk vdes, do të dalësh para Zotit tënd, peng i veprave tua do të jesh, kështu që merr çfarë ke para duarve tua, e në çastin e vdekjes do të vijë lajmi.
Oj bijë e Ademit, largimi nga mëkati është më i lehtë se sa ripërtrirja e pendimit.
Oj bijë e Ademit, mos e lidh zemrën tënde me këtë botë, sepse lidhja me të është lidhja më e keqe, këputi litarët e saj, mbylle derën e saj para teje, kjo gjë do të jetë vend i mjaftueshëm për ty.
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:57 pm

LARGOHU NGA KJO BOTË, KËRKOJE AHIRETIN

Motër muslimane!
All-llahu i Madhërishëm në Kur’anin e ndershëm thotë: “Njerëzve u është zbukuruar dashuria ndaj të këndshmeve, ndaj grave, ndaj djemve e ndaj pasurisë së grumbulluar nga ari e argjendi, ndaj kuajve të stolisur, bagëtisë e bujqësisë. Këto janë kënaqësi të kësaj bote, po tek All-llahu është e ardhmja më e mirë. Thuaj: “A t’ju kumtoj për diç shumë më të mirë se ato (kënaqësitë e dunjasë)? Për ata që janë ruajtur, ata kanë tek Zoti i tyre xhennete nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe aty do të jenë përgjithmonë, kanë edhe bashkëshorte të pastra, e gëzojnë edhe kënaqësinë e All-llahut. All-llahu është i kujdesshëm për robërit.” (Ali Imran: 14-15)
Këto fjalë të Kur’anit të mësojnë gjëra hyjnore: të mos shkosh pas epsheve, mos të vraposh pas gjërave kalimtare, të bësh gara në punë të mira dhe në vepra të mira. Mos harro se nëse ti vrapon pas kësaj bote dhe e harron tjetrën, All-llahu do ta jap këtë botë, por në botën tjetër nuk do të kesh asgjë.
Dëgjoji fjalët e All-llahu të Madhërishëm kur thotë: “Kush është që e ka për qëllim vetëm këtë botë, Ne atij që duam i japim në të aq sa duam, e pastaj atij i bëjmë të hyjë në Xhehennem i nënçmuar, i përbuzur. E kush e ka për qëllim botën tjetër, duke qenë ai besimtar, përpiqet për të ashtu si i takon asaj, angazhimi i tyre do të jetë i pranishëm (te Zoti). Ne secilit dhe secilës, i japim nga të mirat e Zotit tënd dhe dhënia e Zotit tënd nuk është e kufizuar.” (El-Isra: 18-20)

Motër e dashur!
Largimi nga kjo botë do të thotë të mos kërkosh nga askush, qoftë ai burri apo babai, sepse një gjë të tillë, me shumë vështirësi do ta sillnin apo, nuk do të mund ta sillnin.
Largimi yt nga kjo botë do të thotë të mos jeshë nga ato të cilat vrapojnë pas gjërave kota dhe jetëshkurtëra.
Shiko si nëna e muslimanëve, Aisheja [radijall-llahu anha], ishte indiferente ndaj kësaj bote dhe kërkuese e ahiretit:
Hakimi në “Mustedrek” dhe Ebu Naimi në “El-Hilje” transmetojnë këtë transmetim me gjurmë të thella: “Muavije ebu Sufjani [radijall-llahu anhu] dërgoi 80.000 dërhem tek Aisheja [radijall-llahu anha], e cila ishte në agjërim, me rroba të vjetra. E mori këtë mall dhe ua shpërndau të varfërve dhe nevojtarëve, e nuk i mbeti asgjë. Shërbëtorja e saj i tha: ‘Oj nëna e besimtarëve, a nuk pate mundësi ta lësh së paku një dërhem që të blejmë me të mish dhe të hamë ushqim?’ Ajo ia ktheu: ‘Oj bija ime, po të më kishe përkujtuar më herët, do të kisha vepruar kështu”.
Ndalu dhe mendo oj motër muslimane!
Si është e mundur kjo, kur ajo ishte në agjërim, në nevojë shumë të madhe të ushqimit, të harrojë veten, qoftë edhe për një dërhem? Jo për tjetërkë, vetëmse për të varfërit, nevojtarët. Vetëmse për shkak të dëshirës së saj që ta fusë gëzimin në shpirtrat e tyre, që të kërkojë shpërblimin te All-llahu dhe të kërkojë mëshirën e Tij.
Për All-llahun, kjo vepër nuk bëhet as për ta ngritur unin e as për dashurinë e vetvetes, të cilat sot shumica e muslimanëve i bëjnë. Kjo vepër bëhet vetëm për shkak të indiferencës ndaj kësaj bote, d.m.th. të mendosh për tjetërkë më shumë se për vetveten.

Motër e dashur!
Jep nga malli yt i tepërt, nga rrobat e tua dhe nga ushqimi. Jepju lëmoshë muslimaneve të mira dhe të devotshme.
Eja që t’i përmirësosh lidhjet e tua me All-llahun, lidhje të cilat kjo botë i këputi dhe i shkatërroi.
__________________

nga jetaaa Sat Sep 26, 2009 2:58 pm

BËHU E KËNAQUR ME ALL-LLAHUN E MADHËRISHËM

Motër e dashur!
Kënaqja e All-llahut të Madhërishëm është qëllimi i të gjithë qëllimeve të besimtarit dhe besimtares, është amaneti më i madh i robërve të Tij.
Por, cila është rruga për të arritur deri te ky qëllim i madh?
Xhennetet e All-llahut të Madhërishëm i meriton robi besimtar, i cili është i kënaqur me të gjitha përcaktimet e All-llahut të Madhërishëm.
Gjendja e grupit të të kënaqurve me All-llahun është se ata në këtë botë pranojnë çdo gjë që All-llahu i Madhërishëm ka përcaktuar dhe kënaqen me ahiretin, me atë që Zoti iu ofroi atyre.
Dije, oj motër muslimane, se kurrë nuk ke qenë më nevojtare se sot, që të jeshë e kënaqur me All-llahun e Madhërishëm dhe Ai të jetë i kënaqur me ty.
Muslimanet e të sotmes luajnë me caktimet e All-llahut ditën dhe natën, haptas dhe fshehtas.
Njëra thotë: Sikur të mos ndodhte ajo që ndodhi.
Tjetra thotë: Sikur të ndodhte kjo.
E treta thotë: Pse u sprovova, bija e filanit u shëndosh, tjetra po kënaqet?
E katërta, e pesta, e gjashta…
A nuk dëgjoni se ç’thotë Omeri [radijall-llahu anhu]: “Aspak nuk më brengos ajo se si jam zgjuar dhe si kam rënë, në gëzime apo hidhërime, nëse jam zgjuar dhe kam rënë musliman”.
Muslimanet, sot, e harruan se çfarë do të thotë të jeshë e kënaqur me Kadanë dhe Kaderin e All-llahut të Madhërishëm. Nga ky shkak, humbi edhe besimi se çdo gjë vjen nga All-llahu i Madhërishëm. Që të mbërrish në kënaqjen nga All-llahu i Madhërishëm, patjetër duhet që në zemrën tënde All-llahu të jetë më i dashur se çdokush tjetër, dashuria jote për All-llahun gjithmonë të jetë më e madhe se dashuritë tjera, dashuria e Tij të fitojë mbi të gjitha dashuritë tjera, madje dashuria ndaj tjetërkujt të jetë si rezultat i dashurisë së All-llahut të Madhërishëm.

Motër e nderuar!
Patjetër në jetën tënde do të ndeshesh me të papritura, të cilat të godasin ty, burrin, fëmijët, prindërit apo të tjerët nga të afërmit e tu. Këtu shihet kënaqësia jote me All-llahun e Madhërishëm, këtu shihet besimi yt në All-llahun e Madhërishëm, sepse Ai e zbriti këtë gjë që të të sprovojë në besimin dhe në durimin tënd, e më pastaj të fitosh shpërblim dhe lavdërim shumë të madh nga Krijuesi i qiejve dhe tokës. Dhe po ashtu, ky është sprovim në atë se mundesh të mos jeshë e kënaqur me caktimin e All-llahut të Madhërishëm.
All-llahu e bën këtë sprovë për robërit dhe robëreshat e Tij, jo për tjetër, vetëmse që ta përmirësojë gjendjen e tyre dhe t’ua lehtësojë atyre zbardhjen e fletushkave në të ardhmen.
Dëgjoje këtë hadith që na e transmeton Um El-Ala’, e cila thotë: “Më vizitoi i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] kur isha e sëmurë dhe më tha: “Oj Um El-Ala’, merr myzhde se All-llahu i Madhërishëm me anën e sëmundjeve ua largon muslimanëve mëkatet dhe i pastron ata, ashtu siç e pastron zjarri arin dhe argjendin”.Po ta dish se çfarë shpërblime ka përgatitur All-llahu i Madhërishëm për durimin ndaj sprovave, do të kishe duruar në këto sprova. Për atë edhe ka qenë gruaja e parë e drejtë, e devotshme, ka qenë ajo që është kënaqur me Kadanë dhe Kaderin e All-llahut të Madhërishëm dhe mos harro se hajri është në të e sherri në të kundërtën.
Shumicën e muslimanëve i sheh se si gëzohen më gëzim të madh kur i godet ndonjë përcaktim i mirë dhe e kundërta, kur shohin një gjë se ka ndodhur ndryshe nga ajo që ato prisnin apo mendonin, menjëherë i kapë pesimizmi dhe thyhen shumë shpejt, e kjo për shkak të imanit të dobët të tyre dhe besimit të vogël në All-llahun e Fuqishëm.
Pse nuk bëhesh nga të kënaqurat me All-llahun e Madhërishëm në të mira dhe në fatkeqësi, falenderuese në Kada dhe Kader. Vështroi këto fjalë të ëmbla:
Ebu Hurejra [radijall-llahu anhu] thoshte: “Nga bukuritë e imanit është edhe dorëzimi i plotë All-llahut të Madhëruar dhe Fuqiplotë”. Do të thotë në Kadanë, Kaderin dhe po ashtu në ligjet e Tij.
Abdullah ibn Mes’udi thoshte: “Të shijoj gacën e zjarrit e cila djeg çfarë djeg dhe lë çfarë lë, për mua është më mirë se të them për një gjë që është kryer ‘Ah sikur mos të kishte ndodhë’ apo për një punë që nuk ka ndodhur të them ‘Ah sikur të kishte ndodhur”.
Omer ibn Abdulazizi thoshte: “Gëzimi nuk mbetet përveçse në vendet e Kaderit (përcaktimit). I thuhej atij: “Për çfarë të ka marrë malli?” Thoshte: “Për atë që All-llahu e ka përcaktuar”.
All-llahu ia solli vahjin Davudit [alejhis-selam] dhe i tha: “O Davud, me të vërtetë nuk do të më takosh më punë që janë më të pranuara tek Unë dhe më larguese të mekateve tua, se sa kënaqja jote mbi caktimin Tim, dhe nuk do të më takosh më punë që është më e madhe prej mëkateve tua dhe më e fortë për hidhërimin Tim, se sa kryelartësia. Kështu që ruaju nga kryelartësia, o Davud.
O Davud, ti don dhe Unë dua, dhe nuk do të jetë ndryshe përveçse ashtu siç Unë dua. Nëse dorëzohesh për atë që Unë e dua, do ta plotësoj atë që don ti, e nëse jo, do të lodhi në përpjekjen që do ta bësh për atë që ti e don dhe në fund nuk do të jetë ndryshe veçse ashtu si dua Unë”.

Motër e dashur!
Gruaja e kohës së të parëve tanë arriti kulminacionin e kënaqësisë ndaj Kadasë dhe Kaderit. Ishte ajo që bënte durim në vështirësi, nuk tregonte mbi atë që e godiste e as që qahej te askush për atë që i ndodhte.
Kurse sot, gruan gjithmonë e gjejmë në ankesa. I ankohet njëra-tjetrës në Kadanë dhe Kaderin e All-llahut. E kjo është si rezultat i mungesës së imanit të plotë në zemrat e tyre dhe mosnjohja e madhështisë së All-llahut të Madhërishëm.
Fadl ibn Ijadi dëgjoi njëherë një njeri duke u ankuar për fatkeqësinë që e kishte goditur dhe i tha atij: “Çfarë është kjo, ankohesh kundër Atij që të mëshiron, tek ai që nuk të mëshiron dhe që është i krijuar?!!”
E disa nga pjestarët e gjeneratës së parë thonin: “Kush ankohet nga fatkeqësia që i ka zbritur, është sikurse kur ankohet kundër Krijuesit të tij”.
Me ankesën në fjalë nuk nënkuptohet, për shembull, përmendja e sëmundjes tënde te mjeku i cili të shëron. Kjo është prej shkaqeve të cilat All-llahu i Madhërishëm i ka lejuar dhe ia ka sqaruar robit të vet. Kjo ankesë, për të cilën jemi duke folur, është ajo që ka për qëllim mjerimin, vajtimin tek ai që nuk ka mundësi ta largojë dhe as ta shërojë sprovën me të cilën është goditur ai. P.sh., ulet gruaja me shoqen apo fqinjen e saj dhe fillon t’i tregojë mbi fatkeqësinë që e ka goditur dhe se ajo është e pafajshme… Por, çfarë mundet të të bëjë ajo ty?!!

Motër muslimane!
Dëgjo se ç’thotë Ibn Abdurabehu El-Endelusi: Më lajmëroi një shok dhe tha: “Më dëgjoi Sherihu duke u ankuar për një gjë që i kishte ndodhur një shokut tonë, më kapi për dore dhe më tha: ‘O djal i vellait tim, ruaju ankesës që i bëhet tjetërkujt përveç All-llahut, sepse as ai nuk është i zhveshur nga sprovat dhe problemet, pa marrë parasysh a është shok apo armik. Nëse është shok i mirë atëherë do ta mërzitësh atë dhe nuk ka se çfarë të bëjë, e nëse është armik do të gëzohet në ty. Shiko në këta dy sy’, dhe bëri me shenjë në sytë e tij, ‘vall-llahi ka 15 vjet nuk kam shikuar asnjë njeri e as shok dhe për këtë nuk i jam ankuar askujt. A nuk i ke dëgjuar fjalët e robit të mirë: “… Unë hidhërimin tim dhe pikëllimin tim ia parashtroj All-llahut…” (Jusuf: 86)” Pra, ankesën tënde, hidhërimin dhe fatkeqësinë që të godet dërgoje te Përgjegjësi më bujar dhe më i afërt.
Mahmud El-Veraku, All-llahu e mëshiroftë, thotë: “Nëse të ikën ajo që e ke shpresuar, hidhërohesh? E çfarë kërkon nga hidhërimi?
Të gjitha gjërat tek All-llahu dorëzoji, se nuk bëhet tjetër përveç asaj që e krijoi”.
Ngutu, oj motër muslimane, bëhu e lumtur me Kadanë dhe Kaderin e All-llahut dhe vendosi këto ajete para syve të tu, e nëse e punon këtë, do të jeshë nga të gëzuarat në këtë botë dhe në ahiret, All-llahu i Madhërishëm thotë: “Nëse All-llahu të provon me ndonjë të keqe, atë s’mund ta largojë kush pos Tij, po nëse dëshiron të japë ndonjë të mirë, s’ka kush që mund ta pengojë dhuntinë e Tij…” (Junus: 107)
Po ashtu All-llahu i Madhërishëm thotë: “Atë që All-llahu ua dhuron njerëzve nga mëshira e Tij, nuk ka kush që mund ta pengojë, e atë që Ai e ndalë, nuk ka kush që mund ta lirojë pos Tij; Ai është ngadhënjyesi, i gjithdijshmi.” (Fatir: 2)
Poeti thotë:
U kënaqa me pjesën që All-llahu mua ma ndau.
E dorëzova çështjen te Krijuesi im.
All-llahu u soll mirë në atë që kaloi.
Dhe do të sillet mirë, nëse don, në atë që ka mbetur.
Eja pra, përmirësoje imanin tënd me fjalën LA ILAHE IL-LALL-LLAH, bën durim në sprova dhe le të jetë kënaqësia gjendja jote në çdo përcaktim.
Ke kujdes që të mos thuash për një punë që All-llahu e përcakton, ah sikur të mos ishte.
E suksesi dhe e vërteta nuk vie nga askush përveçse nga All-llahu i Madhërishëm.

Motër muslimane!

Arritëm në faqet e fundit të këtij libri dhe nuk gjej tjetër këshillë më të mirë se sa të them që rrugën e jetës tënde ta bësh si rrugën e grave të gjeneratës së parë të ndershme. Me “gratë e selefëve” do të thotë gratë e sahabëve të ndershëm dhe tabi’inëve të pastër. E çdo grua e cila jeton në besimin, fik’hun dhe personalitetin e gjeneratës së të mirëve, do të jetë fitimtare në këtë dhe në botën tjetër.
Kështu që, gruaja e cila ecën rrugës së grave të kësaj gjenerate, do të jetë e siguruar në besimin e saj, sepse ajo nuk beson përveç asaj çfarë ka besuar i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe shokët e tij [radijall-llahu anhum].
Nëse gruaja punon sipas udhëzimit të grave të kësaj gjenerate, do të jetë e sigurt në jetën e saj, sepse ajo nuk punon veçse me argument kur’anor apo argument prej Sunnetit.
Nëse kjo grua zgjedh personalitetin e këtyre grave, do të jetë e sigurt në karakterin e saj, sepse ajo ka zgjedhur ato që All-llahu u dhuroi kënaqësi dhe pranime punëve të tyre. Kështu që, me anën e kësaj metode – “rruga e grave të gjeneratës së ndershme” - arrinë gruaja muslimane në kuptimin e devotshmërisë për All-llahun e Madhërishëm.
Me anën e kësaj metode ajo njoftohet mbi të drejtën e saj ndaj burrit të vet dhe të drejtën e tij ndaj saj, ndaj fëmijëve të vet dhe të gjitha të drejtat tjera ndaj njerëzve në përgjithësi.
Me anën e kësaj metode, ajo mund të ngritet që t’i kryejë obligimet ndaj All-llahut, të largohet nga të ndaluarat, të falënderojë natën dhe ditën me shpresë që All-llahu të mbetet i kënaqur me të.
Këtu ajo mundet ta shohë se si Islami e nderoi gruan si nënë, bashkëshorte, pjesëmarrëse në përparim dhe gjyshe. Ajo do ta mësojë: fjalën e vërtetë, turpin, frikën, respektin, karakterin, besimin, durimin dhe shumëçka tjetër. Ajo do të afrohet shumë më shumë afër Zotit të vet dhe do të shtojë punën e saj për ditën e takimit.
Dhe në fund…
E lus All-llahun e Madhërishëm që ta bëj këtë punë vetëmse për hir të Tij, t’i bëj dobi me këtë të gjitha muslimaneve, të mi falë mua gabimet, ta regjistrojë këtë punë në mesin e punëve të mira dhe të më bëjë dobi me këtë pas vdekjes sime. O All-llah, më bën dobi me këtë punë, atëherë kur nuk bënë dobi paraja e as fëmijët përveçse ai që i vjen All-llahut me zemër të mirë.

Rinisë!

Ndero çdo vajzë dhe ke kujdes për të, ashtu siç dëshiron ta shohësh të nderuar nënën, motrën dhe gruan tënde. Nderi i kësaj vajze është sikurse nderi i motrës, nënës dhe familjes sate; madje mundet që pikërisht ajo vajzë të cilën ti e provokon, po e njëjta vajzë të bëhet një ditë gruaja jote dhe nënë e fëmijëve tu. Dhe dije se, ashtu siç i provokon ti vajzat e huaja, ashtu do ta provokojnë nënën, motrën dhe gruan tënde, dhe se Zoti do të të llogarise për punën tënde.

Çka të bësh, do të të bëjnë…
FUND

nga Sponsored content

Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏

Re: Për vajzat para se te pendohen dhe te humbin‏